Przejdź do głównej zawartości

"Ojciec chrzestny" Mario Puzo

Mario Puzo napisał "Ojca chrzestnego w 1969 roku. Książka została przełożona na kilkadziesiąt języków. To kawałek świetnej literatury, przepiękna opowieść o lojalności, przyjaźni i władzy. Do jej niebywałej popularności przyczynił się zrealizowany 1972 roku  film Coppoli. 

 
Świat, gdzie prawdziwi mężczyźni są twardzi, honorowi i mają niezachwiany kodeks postępowania, podczas gdy kobiety cechuje zazwyczaj głupota, naiwność, uległość i potulność. 
Brzmi  trochę szowinistycznie, ale mimo tego i tak jestem zafascynowana zarówno książką, jak i filmem.
 
"Chciałbym Ci złożyć propozycję nie do odrzucenia..."

To historia-saga rodziny Corleone. Nowy York, druga połowa lat 40. Metropolią rządzi pięć rodzin mafijnych. Rodzina Corleone, oficjalnie utrzymująca się z importu włoskiej oliwy, a w rzeczywistości zarządzająca hazardem. Patriarchą rodziny jest Don Vito Corleone, słynący z mądrości, powściągliwości i dążenia do pokoju, ale jednocześnie cechuje go niezwykła inteligencja i intuicja. Po pomoc zgłaszają się do niego wszyscy włoscy imigranci, gdy zawiedzie ich amerykańskie prawo i sprawiedliwość. Don Corleone nie odmawia nikomu, dzięki swym talentom oraz znajomościom jest w stanie załatwić nawet najbardziej niemożliwą rzecz. Ponadto jest wzorowym ojcem i mężem. Ma córkę i trzech zupełnie różnych synów. Sonny jest gwałtowny i wybuchowy, często ulega negatywnym emocjom; pretenduje on do odziedziczenia interesów rodziny po śmierci ojca. Fred - spokojny, nieśmiały, we wszystkim posłuszny ojcu. Michael - kluczowa postać powieści   (i moja ulubiona postać) Don Corleone widzi w nim swego następcę, ale on, choć oddany rodzinie, nie chce mieć nic wspólnego z interesami ojca. Jednak pewne tragiczne wydarzenie zmusza Michaela do zmiany postępowania, coraz bardziej zaczyna przypominać swojego ojca.

Autor nie zapomina również o doskonałych opisach miejsc, w których znajdują się główni bohaterzy. Dzięki temu wszystko staje się nam bliższe. Można sobie dokładnie wyobrazić scenerię. Dokładne opisy Sycylii, Nowego Yorku, domu dona to tylko przykłady, w powieści jest tego wiele.Wydarzenia powieści przeplatają się często ze wspomnieniami i życiorysami poszczególnych bohaterów. Na uwagę zasługują jeszcze poboczne wątki w powieści, zwłaszcza, że jest ich bardzo dużo. Zaczynając od dziwnej przypadłości Johnny’ego Fontane’a, a przechodząc do dokładnego opisu Jacka Woltza, a kończąc na tym, co się stało z dzierlatką, z którą zabawiał się swego czasu Sonny. Takich smaczków jest bardzo dużo, choć czasami rozwlekają one trochę akcje.   

Natomiast film jest przede wszystkim niezwykle sugestywny - nikomu jeszcze nie udało się tak autentycznie przedstawić środowiska mafijnego. Postacie trafnie oddają ówczesne środowisko gangsterskie.Film  wprowadza nas w świat mafii, gangsterskiej moralności, zachowań, nawet języka. Kapitalne znaczenie mają także kreacje aktorskie - niemal bez wyjątku genialne. Al Pacino (jego ubóstwiam) oraz Marlon Brando zagrali chyba swoje najlepsze tudzież najsłynniejsze role. A scena chrztu dziecka Michaela skontrastowana z masakrą Donnów to już majstersztyk. I oczywiście MUZYKA -perfekcyjna i piękna. 




Komentarze

  1. Ojca chrzestnego czytałam dość dawno temu, ale po lekturze Rodziny Borgiów Mario Puzo chciałabym doń powrócić. Pamiętam, że wywarła na mnie spore wrażenie i było to wrażenie pozytywne. Film również bardzo mi się podobał. Ten kontrakst pomiędzy okrucieństwem a kodeksem honorowym jest zadziwiający i w pewien sposób fascynujący (oczywiście tylko w literaturze).
    Guciamal

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

"Burza" William Shakespeare

Wydawnictwo: W.A.B. premiera: 07.11.2012 tytuł oryginału: The Tempest przekład: Piotr Kamiński oprawa: twarda z obwolutą " Burza " jest ostatnią w pełni samodzielną sztuką Shakespeare'a, który prawdopodobnie wtedy wyofał się z życia zawodowego w Londynie i przeniósł się do Stratfordu. Sprawiło to, że ów dramat często jest traktowany przez krytyków jako utwór pożegnalny, a nawet pewnego rodzaju artystyczny testament. Tworząc “ Burzę" przypuszczalnie  na przełomie 1610 i 1611 roku, Shakespeare miał 47 lat, jego główny bohater – Prospero prawie tyle samo – to dość istotny szczegół w kontekście interpretacji całości. Prospero łamie w finale różdżkę i topi księgi, Shakespeare odchodzi nie pozostawiając po sobie ani jednego rękopisu. Ale może nieco więcej o fabule. Jest ona bardzo prosta do streszczenia (uwaga, zdradzam prawie całość). Prospero, prawowity książę Mediolanu, pozbawiony tronu przez swego brata Antonia wspomaganego przez Alonsa

„The Crown. Oficjalny przewodnik po serialu” (Tom 2) Robert Lacey

Wydawnictwo: Wydawnictwo Kobiece data wydania: 12 listopada 2020 r. tytuł oryginału:  The Crown: The Official Companion, Volume 2: Political Scandal, Personal Struggle, and the Years that Defined Elizabeth II tłumacznie:  Edyta Świerczyńska oprawa: twarda liczba stron: 312 Robert Lacey jest autorem wielu bestsellerowych biografii, w tym Henry'ego Forda, Eileen Ford i królowej Elżbiety II, a także kilku innych popularnych dzieł historycznych. Największą jednak sławę przyniosła mu ostatnio praca historyka w dramacie „The Crown”. „The Crown” to serial historyczny o zwyczajnej kobiecie, która przyszła na świat w niezwykłych okolicznościach. Późniejsze okoliczności jednakże sprawiły, że ta niespełna 26-letnia kobieta została brytyjską królową. 21 kwietnia Elżbieta II skończy 95 lat, a 6 lutego minęło 69 lat jej panowania. „The Crown” nie jest serialem dokumentalnym ani dokumentem fabularyzowanym. Wszystkie scenariusze, kostiumy, scenografia i plenery, jak i kreacje aktorów. opierają się

"Sonety" William Shakespeare

Wydawnictwo a5 wydanie: 09/2012 przekład: Stanisław Barańczak oprawa: twarda format:  148 mm x 210 mm liczba stron: 216 "Sonety" w biografii twórczej Szekspira są epizodem bardzo tajemniczym. Od momentu ich wydania, czyli od roku 1609 budzą kontrowersje i spory krytyków. Powstała masa książek i rozpraw poświęconych owemu dziełu. I do dziś nie wiadomo wszystkiego, możemy się jedynie domyślać tudzież czynić nadinterpretacje. Zagadek i pytań jest wiele. Szekspir 154 utworów nie opatrzył datą, nie wiemy więc kiedy powstały i w jakich okolicznościach. Kolejna sprawa to dedykacja - tajemnicze Mr. W. H. poróżniło szekspirologów (gdzie Barańczak niektórych nazywa pseudo-szekspirologami), ponieważ tożsamość pana W.H. nie jest rzeczą konieczną dla zrozumienia " Sonetów ". Wśród tych wszystkich zagadek jest jednak garstka faktów niebudzących żadnych wątpliwości. Po pierwsze kompozycja cyklu. Badacze i czytelnicy są zgodni, że całość rozpada się na dwie