„Statek śmierci” Yrsa Sigurdardóttir

Wydawnictwo: Muza

data wydania: 12 czerwca 2013

tłumaczenie: Małgorzata Bochwic-Ivanovska

tytuł oryginału: Brakið

liczba stron: 336

Jedna z największych zagadek marynistyki - to oczywiście statki widmo. Nie są to bynajmniej jedynie legendarne czy mitologiczne statki. Występują one również świecie realnym. Najsłynniejszym przykładem jest Mary Celeste - niewielki okręt żaglowy, który został odnaleziony na oceanie opuszczony przez załogę, której nigdy nie udało się odnaleźć. Płynął około 400 mil od Gibraltaru bez załogi pierwotnie liczącej 8 osób. Na dryfującym statek-widmo wszystko znajdowało się w niemal idealnym porządku, nie brakowało także żadnej szalupy ratunkowej.

Yrsa Sigurdardóttir wykorzystała ten motyw i na jego podstawie zbudował fabułę swojej najnowszej książki. To moje drugie spotkanie z twórczością tej islandzkiej autorki po Pamiętam cię. 

Już wtedy jej styl pisania przypadł mi bardzo do gustu. Mimo, że pochodzi ze Skandynawii, w jej książkach nie ma nic ze skandynawskich, przesyconych seksem i brutalnością kryminałów, czyli brak fanatyków religijnych, pedofilów, sadystów, okrutnych morderców. Stieg Larsson czy  Camilla Läckberg wyszli chyba z przekonania, że im wiecej brutalnych i przesiąkniętych krwią scen, to większa liczba sprzedanych egzemplarzy. U Ysry tego nie mam - a mimo to, jej książki znajdują się wysoko w rankingu pod względem sprzedaży. Czym to jest spowodowane? Odpowiedź jest prosta - klimatem! Cała skandynawska atmosfera, tu aż islandzka przsiąka dogłębie i się udziela. Jesteśmy gdzieś na dalekiej północy, prawie na krańcu świata, w odległym, zimnym miejscu, bez przebłysku promieni słonecznych, z całym tym monumentalnym krajobrazem. Otoczka ta powiewa grozą, że sadystyczno–masochiczni mordercy są już nie potrzebni.

Do morderstwa jednak dochodzi - i to  nie jednego, ale po kolei. Reykjavk, port, noc, zbliża się północ, widok tylko czarnej tafli wody. Nagle w kanale portowym zgrabny jacht ukazał się w pełnej krasie. Z hukiem jednak przypłynął blisko nabrzeża. Grupka czekających ludzi zamarła w przerażeniu, gdyż na pokładzie nie było nikogo, pokład był zupełnie pusty. Gdzie podziało się siedmioro ludzi - załoga i czteroosobowa rodzina - którzy mieli przypłynąć? Jakie nieszczęście ich spotkało, czy dryfują gdzieś na Atlantyku w szalupie ratunkowej, czy ktoś ich porwał albo zmusił do opuszczenia jachtu? Yrsa nie zawodzi po raz kolejny, potrafi zmrozić krew w żyłach, generuje lęki oraz sprawia, że czuć powiew zimnego islandzkiego powietrza na karku. Brr…

Za egzemplarz recenzencki dziękuję Wydawnictwu Muza