"Przygody Sherlocka Holmesa" Arthur Conan Doyle

Przekład: Ewa Łozińska-Małkiewicz

Okładka: miękka
Liczba stron: 334

Wydanie: Toruń 2010

ISBN:978-83-89683-42-7

Nigdy nie miałam okazji, aby przeczytać ową książkę. I parę dni temu zobaczyłam ją w Empiku, i jakoś tak się skusiłam.

Zbiór tych 12 opowiadań po raz pierwszy został wydany w 1892, ale postać Sherlocka Holmesa znana była już wcześniej z powieści "Studium  w szkatułce" i "Znak czterech". 

W "Przygodach Sherlocka Holmesa" narratorem jest doktor Watson - przyjaciel  i towarzysz w rozwiązywaniu zagadek kryminalnych. Nie mieszka już z nim przy Baker Street, ma już żonę, prowadzi praktykę lekarską, ale nader często odwiedza swojego przyjaciela pomagając mu w rozwiązywaniu zagadek. Do tego prowadzi  kronikę, gdzie spisuje wszystkie skomplikowane przypadki kryminalne. A klientów im nie brakuje. Przy Baker Street pojawiają się ludzie o przeróżnej profesji i statusie materialnym. Holmes i dr Watson pomagają królowi Bohemii, arystokratom, plebejuszom i wielu innym.

Ale przejdźmy do głównego bohatera. Sherlock Holmes. Nie ma chyba osoby, która nie słyszałaby o tej postaci. Charakterystyczny płaszcz, kapelusz, lupa i fajka - taki obraz widzimy przed oczami, gdy wymieniane jest to nazwisko. A poza tym to "najbardziej udoskonalona maszyna do rozumowania i obserwacji" - tak o nim mówi Watson. Sherlock Holmes widzi i dedukuje. Pracuje raczej z miłości dla swojego fachu niż dla nabycia bogactwa. To  jednak typ samotnika, który jest przyzwyczajony do swoich rutynowych czynności, prawie wcale nie okazuje emocji, nie mówi o namiętnościach inaczej niż z kpiną i szyderstwem. Choć niewątpliwie wie, czym jest bycie gentelmanem. Pokazują to jego relacje z doktorem Watsonem, z którym przyjaźni się i traktuje jak brata. I nigdy nie ukrywa tego, że obecność przyjaciela jest mu niezbędna, np:

 

- A czy mogę być w czymś pomocy?

- Twoja obecność może być  nieoceniona.

- W takim razie z pewnością będę ci towarzyszyć.   

- To bardzo uprzejme z twojej strony.

Sherlock ma jednak pewną słabość, że by nie powiedzieć uzależnienie. To oczywiście palenie. Codziennie  wieczorem suszy sobie tytoń (choć też i opium), a następnego dnia to wypala. Fajkę palił, gdy chciał pomyśleć, zebrać porozrzucane fakty w jedną całość, zaś narkotyków używał, by zabić nudę. 

Wszystkie te 12 opowiadań ma podobny schemat. Do mieszkania Holmesa przychodzi zwyczaj jakiś klient i opowiada o nurtującym go problemie. Detektyw go wysłuchuje i wykorzystuje do rozwiązywania zagadki metody dedukcji. Swoje śledztwa opiera na umiejętności obserwacji i znajomości psychologii, chemii, geologii, balistyki i matematyki. Potrafi wydedukować na  podstawie starego, niszczonego kapelusza filcowego indywidualne cechy mężczyzny, który go nosił, ale też jego status materialny, poziom inteligencji oraz stan cywilny. W ten sposób rozwiązuje najbardziej skomplikowane zagadki kryminalne, zawsze zwracając uwagę na szczegóły. Choć, jak już wspomniałam, opowiadania te mają podobny schemat, na pewno nie są nudne, a raczej do końca trzymają w napięciu.

Polecam wszystkim, tym którzy już czytali i tym którzy nie czytali, bo takie postacie jak Sherlock Holmes i dr Watson są nieśmiertelne i nigdy się nie znudzą.