Przejdź do głównej zawartości

„Miłość z kamienia. Życie z korespondentem wojennym” Grażyna Jagielska


Wydawnictwo: Znak
wydanie: styczeń 2013
oprawa: miękka ze skrzydełkami
format: : 140 x 205
liczba stron: 208





„Moje życie podzieliło się na okresy oczekiwania i powrotów, przy czym lepiej pamiętam oczekiwanie. Powroty się zlewają, zawsze wyglądały tak samo: Wojtek otwiera sobie drzwi kluczem, który ze sobą zabiera, mówi: 'No to jestem'”. [str.60]  Wojtek to Wojciech Jagielski - pisarz, publicysta i korespondent wojenny. O jego książce „Modlitwa o deszcz" pisałam tutaj. Grażyna - to jego żona, która swoją książkę zaczyna dość wstrząsająco: „Dzisiaj mijają trzy miesiące, odkąd przyjęto mnie do kliniki psychiatrycznej z objawami stresu bojowego. Tak naprawdę jest to stres mojego męża, ale on zawsze oddawał mi wszystkie moje kłopoty”. [str. 5]

Dla przeciętnego zjadacza chleba wojna to jakaś odległa sprawa, której relacje może pooglądać w telewizji. Przeraża nas owszem, ale nie czujemy jej na własnej skórze. Życie codzienne nie ma szans w porównaniu z wojną. Wojciech Jagielski jako reporter "Gazety Wyborczej" opisywał najważniejsze konflikty ostatnich dwudziestu lat. Był wszędzie tam, gdzie zapowiadało się na konflikt i czekał na wojnę. Tam było Wydarzenie, które trzeba koniecznie opisać, przekazać światu. Osiem razy Azerbejdżan, pięć razy Tadżykistan, dziewięć razy Gruzja, pięć razy Czeczenia, jedenaście razy Afganistan, pomiędzy jeszcze Uzbekistan, Turkmenia, Osetia Południowa. Razem wyszło 53 wojny.
I prawie tyle samo rozstań, i powrotów.

On wyjeżdżał, ona czekała. Z początku dni mijały powoli, zlewały się jeden z drugim, były takie same, w takim samym transie i schemacie – wyjść po zakupy, nakarmić dziecko, wyprowadzić psa. Inaczej liczyła tylko dni, podzieliła je na mniejsze okresy: do przyszłego miesiąca, do wiosny, do świąt. Powoli jednak zamykała się w tym swoim świecie czekania. Nawet już psy reagowały na czołówkę BBC, oznaczającą, że za chwilę ktoś w telewizji poda nowe informacje o losie jakiegoś oblężonego miasta. 
Czekałam, aż ktoś do mnie zadzwoni i powie, że to już koniec. Nie chodziło mi o to, żeby to był szczęśliwy koniec, tylko jakikolwiek. Myślę, że czasem można chcieć już tylko, żeby coś się skończyło, obojętnie tak". [str.53] Ten dźwięk telefonu powodował jednak powoli obsesję. „O tym, że telefon zadzwoni, wiedziałam sekundę przed tym, jak dzwonił naprawdę. Miałam go w środku, we mnie odzywał się najpierw, dopiero później na półce w salonie. Mimo to zawsze był zaskoczeniem – rozrywał mieszkanie na kawałki, przez chwilę drążył moje tkanki, robił sobie we mnie miejsce. Siedząc z psem pod piecykiem w kuchni, skupiałam się na tym dźwięku, który mnie za chwilę rozszarpie. Prosiłam znajomych, żeby nie dzwonili, bo nie panuję nad telefonem, robi sobie we mnie korytarze”. [str.55]

To czekanie sprawiło, że Grażyna nie zauważała zmian zachodzących w otaczającym ją świecie. Poruszająca jest rozmowa z synem, który prosi, aby mama zapisał go do szkoły, bo przecież zaraz będzie wrzesień albo spotkanie z dawną przyjaciółką w supermarkecie, kiedy wydawało się jej, że niedawno się rozstały, tymczasem nie widziały się trzy lata. Mąż wracał pełen wrażeń, zachwycony, że uczestniczył czymś niezwykły i przełomowym. Opowiadał o ludzikach, których spotkał, którym pomógł i którzy jemu pomogli. Czasami te historie nie nadawały się do opisania i przekazania – były zbyt wstrząsające. Potem wszyscy ci ludzie, których spotykał podczas swoich podróży i o których potem opowiadał, zagnieżdżali się w ich mieszkaniu, byli w notatkach na biurku, przy stole, przy wspólnych rozmowach, wchodzili meble, wszędzie były ich ślady. Następnie Wojtek (bo tak o nim pisze pani Grażyna) upewniał się, że w domu wszystko w porządku, opłacał wszelkie rachunki i znowu wyjeżdżał. Grażyna dalej czekała. W końcu któregoś dania nie wytrzymała: „Jesteś jak narkoman! (…) Rzucasz to albo ćpamy razem!” [str.83]– powiedziała mu pewnego dnia i razem pojechali do Kabulu.

Dawno już nie przeczytałam tak poruszającej książki. Intymnej, ale nie ciepłej. To niebanalna opowieść o strachu i obsesji utraty kogoś bliskiego, ciągle narażonego na śmierć. To również historia o ogromnym poświęceniu i bezgranicznym oddaniu, polegającym na podporządkowaniu wszystkich swoich ambicji i pragnień pasji ukochanej osoby, o szukaniu pośród zgliszczy wojny tego udanego, wspólnego życia. Jestem pod ogromnym wrażeniem dojrzałości pisarskiej pani Grażyny, pod wrażeniem jej mądrości życiowej. To przepiękne świadectwo ceny, jaką płaci kobieta za życie z korespondentem wojenny, ale to też przepiękny obraz miłości, właśnie takiej z kamienia. Nie do ruszenia przez żaden konflikt zbrojny, przez żadną wojnę.


POLECAM GORĄCO!

Za egzemplarz recenzencki dziękuję Wydawnictwu  Znak 

Komentarze

  1. Ostatnio na wp.pl czytałam artykuł o tej książce i czekałam na recenzję. Cieszę się, że warto, bo bardzo chcę przeczytać. :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Też czytałam ten artykuł i gdy tylko pojawiła się okazja przeczytania książki ani chwili się nie wahałam :)

      Usuń
  2. Zawsze kiedy czytam o ludziach typu podróżnicy, korespondenci wojenni myślę o ich rodzinach. Bać się o życie kogoś bliskiego przez jedną wojnę, która akurat nawiedziła nasze strony, to coś tak traumatycznego, że nie jestem sobie w stanie tego wyobrazić, ale bać się całe życie? To wydaje się nie do zniesienia. Myślę, że to dużo trudniejsze, niż samemu wyruszyć na wojnę.

    Nie wiedziałam, że istnieje taka książka. Teraz na pewno ją przeczytam.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dokładnie - tu są dwie strony medalu i trudno powiedzieć kto cierpi bardziej - ci, co wyjeżdżają czy ci, co czekają?

      Usuń
  3. Ostatnio bardzo głośno o tej książce i widzę, że w pełni zasłużenie po Twojej recenzji. Podziwiam panią Jagielską... Ja nie dałabym rady...

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Też chyba nie dałabym rady, chociaż siła rażenia miłości jest czasami większa niż siła rażenia wojny...

      Usuń
  4. Nie wyobrażam sobie jak można funkcjonować normalnie, gdy życie bliskiej osoby niemal przez cały czas jest zagrożone. Ewa napisała, że o tej książce jest ostatnio głośno, ja jakoś nie słyszałam o niej aż do teraz, ale to nie ma znaczenia, bo na pewno postaram się przeczytać. Prędzej czy później.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Fakt, nie można funkcjonować normalnie, prędzej czy później to się na czymś lub kimś odbije, a książkę polecam zdecydowanie!

      Usuń
  5. Reporterzy narażają się z własnej woli, ale ich rodzin nikt nie pyta, czy chcą tygodniami i latami czekać, denerwować się i tęsknić. Na książkę zwróciłam uwagę gdy tylko zobaczyłam ją w zapowiedziach. W planach na najbliższą przyszłość mam "Wypalanie traw" - pana Jagielskiego więc tym chętniej przeczytałabym też tę książkę :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Niekoniecznie z własnej woli - to taki rodzaj pasji, która przeradza się w uzależnienie i też im trudno z tym zerwać.

      Usuń
  6. A ja zawsze marzyłam, aby zostać korespondentką wojenną. Do dziś strasznie zazdroszczę tym dziennikarzom, którzy jadą i opisują z bliska prawdziwą wojnę. Tak naprawdę są w komfortowej sytuacji w porównaniu z tym, których opisują, bo potem mogą wrócić do prawdziwego życia, bezpiecznego życia w Europie. Ale ta adrenalina wydaje mi się okropnie podniecająca.
    Oczywiście, nie chciałabym by wojna przyszła do nas.
    O książce pani Grażyny słyszałam już wiele dobre. Nawet ostatnie "W sieci" dało jej recenzję. Jak spotkam w bibliotece to wezmę do przeczytania.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Polecam też wywiad z autotką w Polskim Radio

      http://www.polskieradio.pl/9/874/Artykul/757250,Przez-ostatnie-10-lat-nie-wi

      Usuń
  7. Piękna i poruszająca recenzja. Upewniłam się tylko w tym, że bardzo chcę tę książkę przeczytać:)

    OdpowiedzUsuń
  8. Po takiej recenzji grzechem byłoby tej książki nie przeczytać, ale obawiam się, że mogę jej w pełni nie docenić :-\

    OdpowiedzUsuń
  9. Właśnie w piątek otrzymałam tę książkę i jestem bardzo ciekawa jak na nią zareaguję, bo że jest świetną lekturą to mogę się spodziewać, ale z Twojej recenzji wynika, że jest tak pełna emocji, że musi dawać do myślenia i wzbudzać równie silne uczucia.

    OdpowiedzUsuń
  10. Po przeczytaniu Twojej recenzji wiem, że muszę tę książkę przeczytać. Niestety planów dużo, a czasu coraz mniej...
    Może jednak uda mi się jakoś znaleźć chwilkę na tę książkę:)

    OdpowiedzUsuń
  11. Bardzo fajna i zachęcająca recenzja. Nie słyszałem o tej książce, ale po przeczytaniu twojego tekstu z pewnością jej poszukam.

    OdpowiedzUsuń
  12. Właśnie jestem po lekturze i muszę się zgodzić, że przejmuje i daje do myślenia. Przede wszystkim pojawia się pytanie, czy rzeczywiście nie powinno się wcześniej zrezygnować z wyjazdów na wojnę, aby ratować rodzinę i żonę.

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

"Burza" William Shakespeare

Wydawnictwo: W.A.B. premiera: 07.11.2012 tytuł oryginału: The Tempest przekład: Piotr Kamiński oprawa: twarda z obwolutą " Burza " jest ostatnią w pełni samodzielną sztuką Shakespeare'a, który prawdopodobnie wtedy wyofał się z życia zawodowego w Londynie i przeniósł się do Stratfordu. Sprawiło to, że ów dramat często jest traktowany przez krytyków jako utwór pożegnalny, a nawet pewnego rodzaju artystyczny testament. Tworząc “ Burzę" przypuszczalnie  na przełomie 1610 i 1611 roku, Shakespeare miał 47 lat, jego główny bohater – Prospero prawie tyle samo – to dość istotny szczegół w kontekście interpretacji całości. Prospero łamie w finale różdżkę i topi księgi, Shakespeare odchodzi nie pozostawiając po sobie ani jednego rękopisu. Ale może nieco więcej o fabule. Jest ona bardzo prosta do streszczenia (uwaga, zdradzam prawie całość). Prospero, prawowity książę Mediolanu, pozbawiony tronu przez swego brata Antonia wspomaganego przez Alonsa

„The Crown. Oficjalny przewodnik po serialu” (Tom 2) Robert Lacey

Wydawnictwo: Wydawnictwo Kobiece data wydania: 12 listopada 2020 r. tytuł oryginału:  The Crown: The Official Companion, Volume 2: Political Scandal, Personal Struggle, and the Years that Defined Elizabeth II tłumacznie:  Edyta Świerczyńska oprawa: twarda liczba stron: 312 Robert Lacey jest autorem wielu bestsellerowych biografii, w tym Henry'ego Forda, Eileen Ford i królowej Elżbiety II, a także kilku innych popularnych dzieł historycznych. Największą jednak sławę przyniosła mu ostatnio praca historyka w dramacie „The Crown”. „The Crown” to serial historyczny o zwyczajnej kobiecie, która przyszła na świat w niezwykłych okolicznościach. Późniejsze okoliczności jednakże sprawiły, że ta niespełna 26-letnia kobieta została brytyjską królową. 21 kwietnia Elżbieta II skończy 95 lat, a 6 lutego minęło 69 lat jej panowania. „The Crown” nie jest serialem dokumentalnym ani dokumentem fabularyzowanym. Wszystkie scenariusze, kostiumy, scenografia i plenery, jak i kreacje aktorów. opierają się

"Sonety" William Shakespeare

Wydawnictwo a5 wydanie: 09/2012 przekład: Stanisław Barańczak oprawa: twarda format:  148 mm x 210 mm liczba stron: 216 "Sonety" w biografii twórczej Szekspira są epizodem bardzo tajemniczym. Od momentu ich wydania, czyli od roku 1609 budzą kontrowersje i spory krytyków. Powstała masa książek i rozpraw poświęconych owemu dziełu. I do dziś nie wiadomo wszystkiego, możemy się jedynie domyślać tudzież czynić nadinterpretacje. Zagadek i pytań jest wiele. Szekspir 154 utworów nie opatrzył datą, nie wiemy więc kiedy powstały i w jakich okolicznościach. Kolejna sprawa to dedykacja - tajemnicze Mr. W. H. poróżniło szekspirologów (gdzie Barańczak niektórych nazywa pseudo-szekspirologami), ponieważ tożsamość pana W.H. nie jest rzeczą konieczną dla zrozumienia " Sonetów ". Wśród tych wszystkich zagadek jest jednak garstka faktów niebudzących żadnych wątpliwości. Po pierwsze kompozycja cyklu. Badacze i czytelnicy są zgodni, że całość rozpada się na dwie