"Jutro" John Marsden

wydawnictwo: Znak

wydanie: kwiecień 2011

stron: 272

 

Chyba jestem jedną z ostatnich, w blogowym świecie, która nie czytała tej książki. Ale teraz właśnie ją skończyłam. Po tylu przeczytanych recenzjach, trudno tu napisać coś nowego, odkrywczego i oryginalnego.

Człowiek się sprawdza w ekstremalnych warunkach. Wtedy wychodzą prawdziwe cechy charakteru. Czy jesteśmy lojalni, na ile wytarli, jakie mamy priorytety i czy pod płaszczykiem pozorów nie ukrywamy prawdziwego 'ja'.  Takie cechy jak wytrzymałości, zaradność, umiejętność panowania nad emocjami, trzeźwe i logiczne myślenie, odpowiedzialność wychodzą na jaw w nietypowych warunkach. Czy posiadamy cechy przywódcze, czy jesteśmy skłonni od pracy w grupie, czy po prostu jesteśmy egoistami, troszczącymi się tylko o własny los? Ciekawe... Ciekawe jakbyśmy się zachowali w sytuacji zagrożenia, gdzie w grę wchodzi życie nie tylko własne, ale i bliskich? 

Można na jakiś czas zblokować emocje, stać się oziębłym i sprawiać wrażenie 'wypranego z uczuć', ale za stłumione emocje będzie trzeba w końcu zapłacić,  chociaż można ukrywać je bardzo długo. Jedak potem wybuchają one, jak bomba z opóźnionym zapłonem. W takich przypadkach trzeba pogodzić serce i umysł. Umysł myśli o technice działania, a serce czuje żar i zapał. Wtedy jest szansa na przerwanie.

W takiej sytuacji znalazła się Ellie wraz z grupą przyjaciół. Gdy po powrocie z wycieczki w górach - do miejsca zwanego Piekłem - nie zastali w domach swoich bliskich. Były puste domy, wokół martwe zwierzęta, a po ulicach krążyli uzbrojeni żołnierze.

Teraz Piekło stało się dla nich rajem, azylem, gdzie mogli wrócić, bo tylko tam czuli się bezpiecznie, tam  mogli przetrwać. "Urwiska, skały i ta cała roślinność rzeczywiście wyglądały dziko. Ale dzikość nie oznacza piekła. Dzikość była fascynująca, trudna, cudowna". I tam właśnie ujawniają się prawdziwe oblicza, sprawdzają się więzi przyjacielskie, tam rodzą się nowe uczucia. Są razem, działają, próbują przywrócić dawny ład.

Skalisty górski obszar, kotliny schodzące w małe urwiska, skalista grań, drewniany most - takich miejsc jest wiele. Czy są one piekłem? Kiedy ludzie trzymają się razem i się nawzajem wspierają, żadne miejsce nie może być wtedy piekłem.

 

Co jeszcze napisać więcej? Chyba tylko to, że nie mogę doczekać się kontynuacji!