"Czesław Niemen, czy go jeszcze pamiętasz?" Dariusz Michalski

Wydawnictwo: MG

wydanie: styczeń 2009 /e-book

liczba stron: 400

Dobre pytanie - czy ktoś go jeszcze pamięta? Dziś mija 8 rocznica śmierci. Rok temu, tutaj, też poświęciłam mu notkę. Mamy wielu, najróżniejszych piosenkarzy, ale ci co maja głos, nie umieją śpiewać, a ci co mogliby śpiewać odpowiednio, nie mają czym tego robić.  Niemen miał i głos, i umiał śpiewać. Był nie tylko wielkim artystą, ale i wielką postacią.

Ja mam ogromny sentyment do Czesława Niemena, dlatego z wielką przyjemnością przeczytałam tę pozycję: "Ta książka to jeszcze nie biografia Niemena, na pewno jednak rzetelna monografia wybitnego artysty" - pisze Michalski - "zawiera przecież tylko to, co artysta opowiedział, dziennikarz zaś zanotował, uporządkował i skomentował. Nie ma w niej prywatności (choćby życia osobistego Czesława), nie mam bowiem prawa wypowiadać się niej".

Niemen to oczywiście pseudonim artystyczny. Naprawdę nazywał się Czesław Juliusz Wydrzycki. W książce pojawia się wiele mniej znanych faktów, na przykład o początkowej fascynacji Niemena muzyką południowoamerykańską albo o recitalu telewizyjnym skasowanym zaraz po emisji. Są to jednak przede wszystkim opowieści i zwierzenia Niemena, jego autokomentarze do piosenek, płyt, występów. Zawiera również wypowiedzi współpracowników i przyjaciół. A wśród kilkudziesięciu fotografii ilustrujących książkę znajdą się te „obowiązkowe” - znane przez wszystkich od dawna i pochodzące z prywatnych archiwów, nigdy nie publikowane. 

Franciszek Walicki  - polski dziennikarz muzyczny - tak wyraził się o Niemenie - "O Niemenie powiedziano już chyba wszytko. To właściwie banał, jeśli powiem, że był największą osobowością muzyczna w powojennej Polsce. Był kompozytorem wielu niebanalnych piosenek i utworów, które z muzyka rozrywkową nie mają bliższych związków. był także utalentowanym poetą, kronikarzem i artystą malarzem o dużej wyobraźni i fantazji. Był stolarzem i dekarzem: we własnym domu zbudował schody, nie tak dawno remontował dach. Zresztą... Nie ma jednego Niemena. On jest złożony jak gdyby z wielu klocków: otwarty na świat, ale i zamknięty w sobie, łatwowierny i podejrzliwy, uparty, małomówny, ale bardzo lojalny i bardzo uczciwy. Którego z nich lubię najbardziej? Oczywiście wszystkich".

Mnie zawsze ciarki przechodzą po plecach, kiedy słyszę "Bema pamięci żałoby rapsod", ale i wiele innych jego wykonań. Po prostu - niezapomniany. Niemen, czy go jeszcze pamiętacie?