Przejdź do głównej zawartości

„Fräulein France” Romain Sardou

Wydawnictwo: Rebis
Data wydania: 07.04.2015r
Tłumaczenie: Monika Szewc-Osiecka
tytuł oryginału: Fräulein France
oprawa: zintegrowana
liczba stron: 304





„Kiedy tam będziemy, Francja otworzy się przed nami jak kwiat!”. Tak powiedział jeden z niemieckich kapitanów, w roku 1940, po zdobyciu fontu Eben-Emael. Tryumfalne zwycięstwo nad  belgijską fortecą utorowało Niemcom drogę do serca Belgii i luksemburskich Ardenów. Tym samym "dziwna wojna", czy też "siedząca wojna" nabrała dynamiki, a Europa Zachodnia weszła w konflikt zbrojny z Hitlerem. 

Francja podała się bez walki. W Paryżu, Niemcy zaczęli korzystać z wszelkich przyjemności życia. Otwarto zatem teatry i opery, muzea i wystawy, kabarety i burdele, a restauracje oferowały menu po niemiecku. I tak, do jednego  z najsłynniejszych domów publicznych "Sfinksa" przybywa nowa dziewczyna. France zachwyca wszystkich urodą i wrodzoną gracją. Ma jednak spore wymagania, przede wszystkim jest Nur für Offiziere. Wybiera jedynie najbardziej bogatych Niemców i najbardziej aryjskich. Ona decyduje, którzy mogą korzystać jej dobrodziejstw. Takim podejściem, połączonym z nieprzeciętną urodą, młoda prostytutka szybko wyrobia sobie ekskluzywną markę. France jest piękna, France jest tajemnicza, France fascynuje ludzi. Czy jednak pod tą nieskazitelną maską chłodu kryje się coś więcej? Nietrudno się domyślić, że tak. France ma tajny plan i jest bardzo zdesperowana, aby go zakończyć. Natomiast cały czas od France emanuje jakaś energia, rodzaj aury, która budzi podziw, z drugiej jednak strony - niezrozumienie i potępienie. 

Szczerze muszę przyznać, że pierwsze rozdziały były nieco chaotyczne. Nie łatwo było połapać się w niemieckich nazwiskach, a Romain Sardou opowiadał jednocześnie dwie historie. Akcja nabiera rumieńców właśnie z przybyciem France do "Sfinksa". Powieść bowiem zbudowana jest jak układanka. Początkowo nic nie wiemy o tej kobiecie. Wydaje się bardzo pewna siebie, zdecydowana i wyrachowana. Jednak stopniowo elementy układanki scalają się w jedną historię. Choć nie do końca. Zabrakło mi tu trochę "epickości". To jedyny minus w powieści. Podawane są tu często "suche fakty" bez zbędnych opisów, a jednak pewne wydarzenia powinny być dokładniej opisane, może bardziej z zarysowaniem psychologii postaci. 

Mocną stroną powieści jest też jej kontekst historyczny. Na końcu książki pojawiają się uściślenia, co do prawdziwych dat, miejsc i postaci. Bohaterowie w większości są fikcyjni, choć występują również tu postacie historyczne. Bardzo barwnie zostały ukazanie różne postawy Francuzów. Romain Sardou przedstawia ludzi z krwi i kości, z dala od stereotypów, a jedynie ze ich słabościami i pragnieniami. Jak również tych zdeterminowanych siłą przerwania za wszelką cenę. Nam Polakom, bardzo trudno oceniać postawy Francuzów. Zresztą nie tu miejsce na to.

„Fräulein France” to historia o różnych odcieniach miłości, zarówno do ukochanej osoby, jak i do własnego kraju. To również opowieść o determinacji, poświęceniu i zemście.



 Książkę otrzymałam od Wydawnictwa Rebis za co bardzo dziękuję.
 wyzwanie czytelnicze 2015 - akcja rozgrywa się podczas wojny

Komentarze

Popularne posty z tego bloga

"Burza" William Shakespeare

Wydawnictwo: W.A.B. premiera: 07.11.2012 tytuł oryginału: The Tempest przekład: Piotr Kamiński oprawa: twarda z obwolutą " Burza " jest ostatnią w pełni samodzielną sztuką Shakespeare'a, który prawdopodobnie wtedy wyofał się z życia zawodowego w Londynie i przeniósł się do Stratfordu. Sprawiło to, że ów dramat często jest traktowany przez krytyków jako utwór pożegnalny, a nawet pewnego rodzaju artystyczny testament. Tworząc “ Burzę" przypuszczalnie  na przełomie 1610 i 1611 roku, Shakespeare miał 47 lat, jego główny bohater – Prospero prawie tyle samo – to dość istotny szczegół w kontekście interpretacji całości. Prospero łamie w finale różdżkę i topi księgi, Shakespeare odchodzi nie pozostawiając po sobie ani jednego rękopisu. Ale może nieco więcej o fabule. Jest ona bardzo prosta do streszczenia (uwaga, zdradzam prawie całość). Prospero, prawowity książę Mediolanu, pozbawiony tronu przez swego brata Antonia wspomaganego przez Alonsa

„The Crown. Oficjalny przewodnik po serialu” (Tom 2) Robert Lacey

Wydawnictwo: Wydawnictwo Kobiece data wydania: 12 listopada 2020 r. tytuł oryginału:  The Crown: The Official Companion, Volume 2: Political Scandal, Personal Struggle, and the Years that Defined Elizabeth II tłumacznie:  Edyta Świerczyńska oprawa: twarda liczba stron: 312 Robert Lacey jest autorem wielu bestsellerowych biografii, w tym Henry'ego Forda, Eileen Ford i królowej Elżbiety II, a także kilku innych popularnych dzieł historycznych. Największą jednak sławę przyniosła mu ostatnio praca historyka w dramacie „The Crown”. „The Crown” to serial historyczny o zwyczajnej kobiecie, która przyszła na świat w niezwykłych okolicznościach. Późniejsze okoliczności jednakże sprawiły, że ta niespełna 26-letnia kobieta została brytyjską królową. 21 kwietnia Elżbieta II skończy 95 lat, a 6 lutego minęło 69 lat jej panowania. „The Crown” nie jest serialem dokumentalnym ani dokumentem fabularyzowanym. Wszystkie scenariusze, kostiumy, scenografia i plenery, jak i kreacje aktorów. opierają się

"Sonety" William Shakespeare

Wydawnictwo a5 wydanie: 09/2012 przekład: Stanisław Barańczak oprawa: twarda format:  148 mm x 210 mm liczba stron: 216 "Sonety" w biografii twórczej Szekspira są epizodem bardzo tajemniczym. Od momentu ich wydania, czyli od roku 1609 budzą kontrowersje i spory krytyków. Powstała masa książek i rozpraw poświęconych owemu dziełu. I do dziś nie wiadomo wszystkiego, możemy się jedynie domyślać tudzież czynić nadinterpretacje. Zagadek i pytań jest wiele. Szekspir 154 utworów nie opatrzył datą, nie wiemy więc kiedy powstały i w jakich okolicznościach. Kolejna sprawa to dedykacja - tajemnicze Mr. W. H. poróżniło szekspirologów (gdzie Barańczak niektórych nazywa pseudo-szekspirologami), ponieważ tożsamość pana W.H. nie jest rzeczą konieczną dla zrozumienia " Sonetów ". Wśród tych wszystkich zagadek jest jednak garstka faktów niebudzących żadnych wątpliwości. Po pierwsze kompozycja cyklu. Badacze i czytelnicy są zgodni, że całość rozpada się na dwie