„Mizerna cicha stajenka licha...”

„Mizerna cicha stajenka licha,  
Pełna niebieskiej chwały.
Oto leżący,  przed nami śpiący,  
W promieniach Jezus mały.

Nad nim anieli  w locie stanęli  

I pochyleni klęczą;  
Z włosy złotymi, z skrzydły białymi,
Pod malowaną tęczą.

Hej! Ludzie prości, Bóg z nami gości,  

Skończony czas niedoli.
On daje siebie, chwała na niebie,
Pokój ludziom dobrej woli.

Radość na Ziemi, Pan nad wszystkimi. 

Roztacza blask poranny.
Przepaść rozwarta, upadek czarta,
Wstępuje Pan nad pany”.

O stajence śpiewamy kolędy, choćby tę z XIX wieku, autorstwa polskiego kompozytora Jana Karola Galla. W malarstwie możemy oglądać jej przeróżne przedstawienia: samą grotę z dużym otworem wejściowym, grotę ze skromnym drewnianym daszkiem nad wejściem, stajenkę-szopę, drewnianą stajenkę-wiatę przy wejściu, wreszcie wiatę i wejście z monumentalnymi dodatkami, wszystko to w zależności od epoki i zgodnie z jej modą.

 Andrea Mantegna, Pokłon pasterzy, 1451, Nowy Jork, Metropolitan Museum of Art. 

Stajenka Mantegni „to mnóstwo skał z wyraźnie uwydatnionymi  warstwami i jakaś dziwaczna rudera, której sekundują drzewa owocowe. Urzekająca surowość - żadnych kolumn, reliefów czy innych fikuśnych detali architektonicznych. Atmosfera stricte baśniowa, nawet pejzaż, choć niby włoski, odrealniony księżycowo. Czuje się przenikającą w dziele transcendencję i - oczywiście - głębokie Sacrum. Pan się narodził. Ave! Alleluja!”*

Życzę Wszystkim pięknych Świąt. 


*Post inspirowany artykułem W. Łysiaka z  Do Rzeczy  nr 51-52/2014