Przejdź do głównej zawartości

„Ewangelia według Piłata” Éric-Emmanuel Schmitt


Wydawnictwo: Znak 
data wydania: 17.02.2014r.
tytuł oryginału: L'Evangile selon Pilate
tłumaczenie: Krystyna Rodowska, Magdalena Talar
oprawa: miękka
liczba stron: 352
  

"W tej książce chciałem go pokazać najpierw jako człowieka, potem być może jako Boga..." [str.322] Od dwóch tysięcy lat teologowie spierają się o to, jak bardzo świadomy był Chrystus. Czy Jezus wiedział od początku, że jest Synem Bożym, a może odkrywał to stopniowo?

Eric-Emmanuel Schmitt do stworzenia tej powieści wykorzystał własne doświadczenie. W 1989 roku wyruszył na pustynię Sahara jako ateista, a wrócił jako człowiek wierzący. Noc pod gwiazdami zmieniła jego życie. Dlatego, odważył się napisać o czym, co go od zawsze nurtowało, chcąc przybliżyć i lepiej poznać Jezusa, "którego figura rozmyła się przez wieki obrazowania. Jego słowa brzmią jak zużyty, bezmyślnie powtarzany refren, czyny zastygły na obrazach tak znanych, że nikt ich nie zauważa. Nikt nie wie o jego krzykach, wątpliwościach i odwadze, ponieważ zagłuszają je Kościoły - w ramach nauczania ludu pokazują one bowiem Boga pocieszającego, pewnego sobie, świadomego swego przeznaczenia". [str.322]

Ewangelie według Schmitta - z jednym wyjątkiem - pokazują Jezusa jako człowieka, owszem natchnionego przez Boga, ale jednak człowieka aż do śmierci na krzyżu. Inaczej by nie cierpiał i inaczej by nie umarł. W ziemskim świece to zmartwychwstanie nadaje mu rangę Boga, co potwierdza tylko tezę, że jego posłannictwo było mu objawiane stopniowo. "Zadziwia mnie nie narodzenie Jezusa, lecz jego zmartwychwstanie". [str.326]

Pomysł napisania takiej książki pojawiał się pewnej nocy, kiedy Schmitt po raz pierwszy przeczytał cztery Ewangelie. Tej "nocy lodu i ognia" [str.362] targnęły nim sprzeczne uczucia, a różnice między tymi czterema tekstami, ich nierówna jakość zaintrygowały go. O tamtego wieczoru zawładnęła Schmittem obsesja na punkcie postaci Jezusa, którą potem nazwał chrześcijaństwem. Powieść składa się z dwóch części, analogicznie jak dwie tajemnice chrześcijaństwa - wcielenie i zmartwychwstanie.

W pierwszej części poznajemy Jezusa, a właściwie Jeszuę. Ten powrót do armeńskich imion miał na celu uniknięcie stereotypów, gotowych obrazów czy ukrytych ideologii. Młody Galilejczyk spędza swoją ostatnią noc w Ogrodzie Oliwnym. Jeszua sam zadaje sobie pytania, czy rzeczywiście jest Mesjaszem i czy jest gotowy podjąć się takiego zadania. Wyraża on tu tym samym ludzką naturę - pełną lęku, wahania, to krzyk zwątpienia. Wszyscy traktowali go przecież jako magika, nie potrafił im wytłumaczyć, że cuda nie dzieją się ot, tak sobie, że mają głęboki sens duchowny. 

Druga część książki - znacznie obszerniejsza - to już tytułowa ewangelia Piłata,  a właściwie jego listy  do brata. Aby skonstruować postać Piłata, Schmitt musiał zmienić trochę styl pisania, przejść od łagodności Jezusa do surowości Piłata. W zawodowym języku pisarzy trzeba po prostu dodać "mięsa", pogłębić opisy, wydłużyć dialogi. Jednak z twardej, żołnierskiej pozycji, Piłat Schmitt "uczłowieczył się". Ten pewny siebie brutal obnażył swoją jedyną słabość - a jest nią bezwarunkowa miłość do żony - Klaudii. Na samym końcu wyruszy śladem zaginionej Klaudii, a także na poszukiwanie zmartwychwstałego Jezusa. Bowiem prawdziwą drogą do Chrystusa jest miłość. Zanim to jednak nastąpi Piłat będzie prowadził śledztwo jak amerykański prawdziwy detektyw. Po zmartwychwstaniu rozpoczyna proces logicznego badania. Najpierw próbuje zbadać samą taką możliwość, przesłuchuje świadków, snuje przypuszczenia o intrydze przygotowanej przez Heroda, potem o sobowtórze. A kiedy wyczerpał wszelkie racjonalne hipotezy, znalazł się w obliczu tajemnicy... 

Cudowna to była książka, cudowna jest proza Schmitta. Paradoksy, sprzeczności, zagadki – ot, cały Schmitt, urzekająco tajemniczy. Doskonały w swej dojrzałości. Uwielbiam takich pisarzy, dlatego chylę czoła przed tym panem i sama jestem trochę zła na siebie, że odkryłam go tak późno, wprawdzie czytałam jego „Małe zbrodnie małżeńskie” i „Oskara i panią Różę”, które również mnie zachwyciły, ale paradoksalnie dalej mnie do niego nie ciągnęło. Ustąpił miejsca innym autorom, bądź przekładałam go na dalszy stos do przeczytania. Jednak po tej przygodzie, na pewno z twórczością tego pana zapoznam się bliżej.

 Za egzemplarz recenzencki dziękuję Wydawnictwu  Znak

Komentarze

  1. Właśnie zabieram się za czytanie.

    OdpowiedzUsuń
  2. Moja najukochańsza książka Schmitta! Och, gdyby pozostałe były równie głębokie i dobre, byłabym najbardziej oddaną jego wyznawczynią:)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Oj, to szkoda, że inne nie są tak głębokie, bo właśnie chciałam zacząć czytać Schmitta systemowo...

      Usuń
  3. Kiedyś zaczytywałam się Schmittem, ale straciłam do niego serce. Nawet w najlepszym okresie, jakoś mnie nie zawojował. Ta książka jest o tematyce już kilkakrotnie poruszanej, ale nie wątpię, że Schmitt mógł o tym napisać oryginalnie i wyjątkowo. Może się jednak złamię i przeczytam :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Fakt, tematyka często poruszana, jednak najbardziej ujmuje tu wykonanie :)

      Usuń
    2. o to dobrze :) dobrze wiedzieć może intensywniej się rozglądnę. Nie wiem czy Schmitta lubię bardziej "Dziecko Noego" czy książkę o Hitlerze

      Usuń
  4. Ze znanych mi książek autora, ta chyba najmniej mi się podobała.

    OdpowiedzUsuń
  5. Obawiam się, że tej tak prędko nie przeczytam. Choć nadaje się na ten okres przedwielkanocny. Jednak ja generalnie stronię od tam nocno "zaciągających" Biblią książek. Owszem, relację z wyprawy po Camino de Santiago przeczytałam, ale ona zdeycowanie bardziej opisywała przeżycia na drodze. I te duchowe. Nienarzucające nic nikomu. A jeśli jeszcze nie czytałaś "Zapasów z życiem", radzę szybciutko to nadrobić. Ona najbardziej mnie poruszyła z wszystkich do tej pory przeczytanych tego autora.

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

"Burza" William Shakespeare

Wydawnictwo: W.A.B. premiera: 07.11.2012 tytuł oryginału: The Tempest przekład: Piotr Kamiński oprawa: twarda z obwolutą " Burza " jest ostatnią w pełni samodzielną sztuką Shakespeare'a, który prawdopodobnie wtedy wyofał się z życia zawodowego w Londynie i przeniósł się do Stratfordu. Sprawiło to, że ów dramat często jest traktowany przez krytyków jako utwór pożegnalny, a nawet pewnego rodzaju artystyczny testament. Tworząc “ Burzę" przypuszczalnie  na przełomie 1610 i 1611 roku, Shakespeare miał 47 lat, jego główny bohater – Prospero prawie tyle samo – to dość istotny szczegół w kontekście interpretacji całości. Prospero łamie w finale różdżkę i topi księgi, Shakespeare odchodzi nie pozostawiając po sobie ani jednego rękopisu. Ale może nieco więcej o fabule. Jest ona bardzo prosta do streszczenia (uwaga, zdradzam prawie całość). Prospero, prawowity książę Mediolanu, pozbawiony tronu przez swego brata Antonia wspomaganego przez Alonsa

„The Crown. Oficjalny przewodnik po serialu” (Tom 2) Robert Lacey

Wydawnictwo: Wydawnictwo Kobiece data wydania: 12 listopada 2020 r. tytuł oryginału:  The Crown: The Official Companion, Volume 2: Political Scandal, Personal Struggle, and the Years that Defined Elizabeth II tłumacznie:  Edyta Świerczyńska oprawa: twarda liczba stron: 312 Robert Lacey jest autorem wielu bestsellerowych biografii, w tym Henry'ego Forda, Eileen Ford i królowej Elżbiety II, a także kilku innych popularnych dzieł historycznych. Największą jednak sławę przyniosła mu ostatnio praca historyka w dramacie „The Crown”. „The Crown” to serial historyczny o zwyczajnej kobiecie, która przyszła na świat w niezwykłych okolicznościach. Późniejsze okoliczności jednakże sprawiły, że ta niespełna 26-letnia kobieta została brytyjską królową. 21 kwietnia Elżbieta II skończy 95 lat, a 6 lutego minęło 69 lat jej panowania. „The Crown” nie jest serialem dokumentalnym ani dokumentem fabularyzowanym. Wszystkie scenariusze, kostiumy, scenografia i plenery, jak i kreacje aktorów. opierają się

"Sonety" William Shakespeare

Wydawnictwo a5 wydanie: 09/2012 przekład: Stanisław Barańczak oprawa: twarda format:  148 mm x 210 mm liczba stron: 216 "Sonety" w biografii twórczej Szekspira są epizodem bardzo tajemniczym. Od momentu ich wydania, czyli od roku 1609 budzą kontrowersje i spory krytyków. Powstała masa książek i rozpraw poświęconych owemu dziełu. I do dziś nie wiadomo wszystkiego, możemy się jedynie domyślać tudzież czynić nadinterpretacje. Zagadek i pytań jest wiele. Szekspir 154 utworów nie opatrzył datą, nie wiemy więc kiedy powstały i w jakich okolicznościach. Kolejna sprawa to dedykacja - tajemnicze Mr. W. H. poróżniło szekspirologów (gdzie Barańczak niektórych nazywa pseudo-szekspirologami), ponieważ tożsamość pana W.H. nie jest rzeczą konieczną dla zrozumienia " Sonetów ". Wśród tych wszystkich zagadek jest jednak garstka faktów niebudzących żadnych wątpliwości. Po pierwsze kompozycja cyklu. Badacze i czytelnicy są zgodni, że całość rozpada się na dwie