„Kobiety dyktatorów 2” Diane Ducret

wydawnictwo: Znak

tytuł oryginału: Femmes de Dictateur

wydanie: 2013

liczba stron: 384

„Śpij, śpij dobrze, moje maleństwo,
Rośnij szybko i chwytaj w dłoń karabin,
Wspólnie będziemy walczyć - ty na przodzie, ja za tobą -
O nasz wspólny cel: wyzwolenie wnarodowe”.

Tuląc do snu swoje dzieci większość matek śpiewa Aaa... kotki dwa lub Na Wojtusia z popielnika..., ale nie kobiety-matki, które urodziły pierworodnych synów przywódców krajów. One to, stojąc u boku największych dyktatorów współczesnego świata, musiały podporządkować się w każdej dziedzinie. O biografiach kobiet Hitlera, Lenina, Stalina, Bokassy, Ceauşescu, Mussoliniego, Salazara i Mao pisałam już tu. Teraz przyszła kolej na wybranki Fidela Castro, Saddama Husajna, Chomejniego, Slobadana Miloševića, Kim Dzongila i Osamy bin Ladena.

Tak jak w poprzedniej części, Diane Ducret przeanalizowała skomplikowane układy łączące wymienionych przywódców z ich oblubienicami.

• „Już sam uścisk ręki Fidela robi wrażenie. (…) Ma silną osobowość, której nie sposób się oprzeć. (…) A kiedy zaczął ze mną rozmawiać, po prostu musiałam słuchać. To było silniejsze ode mnie”.  [str.23]
• „Nikt nie mógł bezkarnie patrzeć mu w oczy. Były bardzo piękne, niemal kobiece, ale równocześnie miały w sobie coś tak fascynującego, że człowiek aż się ich bał, nawet gdy Saddam się uśmiechał”. [str.87]
• „Chomejni obsesyjnie myśli o jednym: nie dopuści, by Iranki zostały zdeprawowane przez odrażające zachodnie obyczaje. Kobiety – naucza – nie powinny uważać, że ich obowiązkiem jest upiększanie lica makijażem”. [str.171]
•  Mira Milošević: „Wszystko, co w nim dobre, pochodziło od niej. Wszystko, co było w nim złe, to skutek tego, czego nie zdołała w nim zmienić”. [str. 206]
• „Rozpusta na szczytach władzy to narzędzie, którym Kim Dzongil posługuje się, by nagradzać podwładnych i jeszcze mocniej ich do siebie przywiązać (…) Kim Dzongil nie ma przydzielonej jednej partnerki. Zwykle siedzą przy nim dwie, trzy nimfy, gotowe w każdej chwili dać mu zasłużoną rozkosz”. [str.281]
• „Co dzień trzeba stawiać czoło kolejnym zakazom Osamy, dotyczącym wychowania dzieci. Bin Laden upiera się, by od najmłodszych lat przyzwyczajać je do braku wody. Picie można im podawać jedynie, kiedy to absolutnie konieczne. Jego potomstwo musi być twarde, cierpliwe i znać prawa pustyni”. [str.323]

I znowu można by zdać sobie pytanie: czym się kierowały owe kobiety, aby trwać i wytrwać u boku tych okrutników? W większości przypadków to nie miały wyjścia, a jedynym rozwiązaniem było pogodzenie się z losem i wychowywanie dzieci. Były porywane i upokarzane, niektóre z nich zaślepione ideologią, a dzieci wyssały te doktryny z ich mlekiem, słysząc już  od małego: „Bądź zawsze wierny naszemu przywódcy i doprowadź do końca jego rewolucyjne dzieło”. [str.246] Jednakże porównując losy z ich rodaczakmi, zwykłymi kobietami, to wybranki zbrodniarzy mieszkały w luksusowych willach, mając do dyspozycji hordę kucharzy i ochroniarzy, świecidełek i ekskluzywnych kosmetyków im nie brakowało, gdy inne cierpiały z głodu i ubóstwa. A żona Saddama nie miała skrupułów, aby robić zakupy w najdroższych butikach i salonach mody świata.

Bardzo ciekawe te biografie, obfitujące w wiele szczegółów z codziennego życia dyktatorów. Historie niezwykle poruszające, czasami aż oczy przecierałam ze zdziwienia. Ludzie Zachodu nigdy jednak nie będą w stanie pojąć, co siedzi w głowach i co kieruje tymi, gdzieś tam na krańcach świata. I znowu naszła mnie refleksja - dzięki Bogu mieszkam w Polsce!, z dala od złóż ropy naftowej, z dala od islamu, z dala o Phenianu, z dala od górzystego Afganistanu.

A książkę polecam, oczywiście!

Za egzemplarz recenzencki dziękuję Wydawnictwu  Znak 

* * * 

Znalazłam, szukając informacji o autorce, francuską okładkę książki, części I i II. Myślę, że bardziej udaną, szczególnie część II,  odzwierciedlającą mentalność kobiet.

źródło