"Shit! Rok w brukowcu" Joanna Żebrowska

Wydawnictwo: ??

wydanie: 2011
liczba stron: 300

oprawa: miękka

Po dość 'ciężkiej' i 'trudnej'  tematyce przeczytanych ostatnio książek postawiłam sięgnąć po coś 'lżejszego', a "Shit! Rok w brukowcu" idealnie tu pasował.    

Główna bohaterka - Edyta Pióro - zawsze marzyła o tym, aby zostać dziennikarką. Skończyła studia, ale rzeczywistość niestety zweryfikowała jej marzenia. Nie udało się jej znaleźć pracy w żadnej prestiżowej gazecie. Musiała poszukać pewniejszego źródła dochodów, nawet za cenę rezygnacji z ambitnych planów. I tak los rzuca ją do brukowca. 

Tak, jak się okazuje, sensacja goni sensację. Nikogo tu nie odchodzi, a szczególnie szefa, rzetelność, uczciwość, prawda czy zwykła życzliwość i przyzwoitość ludzka. Temat 'nie leży na ulicy', tylko trzeba sobie go samemu stworzyć, samemu wymyślić historię, która się sprzeda. Etykę dziennikarską Edyta musi schować gdzieś głęboko i wykreować rzeczywistość. Wciela się w prostytutkę, uczy kota latać, urządza przywitanie kosmitów w pewnym miasteczku, namawia ludzi do obchodzenia "dnia szczytowania seksualnego". Podobał mi się ten wątek. Sama stała się ostatnio ofiarą ubarwionych i przetworzonych informacji, więc wiem jak taki mechanizm działa. Wystarczy coś szepnąć, napisać o jakiś domniemanej aferze, a wszyscy przerabiaj ją na własny użytek, wszem i wobec oczywiście komentując, a co najgorsze wierzą w nią i podają dalej. Tak działają właśnie brukowce. Joanna Żebrowska zdradza tu sztuczki dziennikarzy i mechanizmy oszukiwania czytelników. Prowokacja, oszustwo oraz żerowanie na ludzkich nieszczęściach i słabościach to składa się na tanią sensację przesiąkniętą tandetnym erotyzmem, która wylewa się  ze stron brukowców.

Natomiast jeśli chodzi o inne wątki w książce - wątek osobistego życia Edyty - to bardzo mnie irytował. Niestety nasza bohaterka w stosunkach damsko-męskich dostaje 'małpiego rozumu, a wręcz ma myślenie przeciętej gimnazjalistki. Ugania się za facetem, który jak twierdzi jest miłością jej życia, a który ją ewidentne lekceważy, czego oczywiście Edyta nie dostrzega. Po zerwaniu ustawia sobie smętny dzwonek w telefonie, na czas żałoby. Poza tym jej praktycznie każdy dialog z facetem tylko ją kompromitował. 

Ponadto nie zrozumiałam zabiegu autorki, która z Warszawy zrobiła Warszawowo, z Woli - Niewolę, ze Starego Miasta - Dawne Miasto, gdy parę kartek dalej pojawia się już Wrocław i Białystok. I ta cenzura wulgaryzmów, o zgrozo! np. "Nie pier...ol. Przecież Edmund wku...wi się, jak tego nie zrobimy. A mnie Maciek zaj...bie".  

Podsumowując, lekka lektura na dwa wieczorki, momentami zabawna, ukazująca arkana profesji dziennikarzy, utwierdzająca w przekonaniu, że każdy artykuł w brukowcu jest wyssany z palca. A Edyta, pomijając to, że musiałby popracować nad swoimi relacjami z facetami, jako dziennikarka wykazywała się dużą kreatywnością i potrafiła wybrnąć z rożnych opresji.

Książkę do recenzji dostałam od serwisu Czytanie nie szkodzi