„To, co najważniejsze” ksiądz Józef Tischner
Wydawnictwo: Znak
Ksiądz Józef Tischner budził zaufanie jako człowiek, inspirował jako filozof, uczył dojrzałej wiary jako kapłan. Był człowiekiem swojego czasu: nie uciekał od aktualnych problemów, ale próbował pomóc rodakom przejść przez kolejne zakręty historii. Został zapamiętany jako nauczyciel wolności, solidarności i nadziei. Poza tym miał niezwykły dar przyciągania ludzi.
Wojciech Bonowicz dokonał wyboru najważniejszych i najbardziej aktualnych tekstów księdza Tischnera. Takich publikacji, które pomagają rozumieć otaczającą nas rzeczywistość. Mamy tutaj zbór 21 tekstów aktualnych w XXI wieku, choć pisanych w II połowie XX wieku. Każdy tekst poprzedzony jest komentarzem i wprowadzeniem do tematu.
Trudno streścić tutaj wszystkie te eseje, artykuły, czy kazania, ponieważ opracowania tych tekstów zostały już napisane. Nie jest to lektura lekka, nie można tego przeczytać w jeden wieczór. Tutaj raczej codziennie można sobie dawkować odpowiednią porcję nadziei. Tak, nadziei, ponieważ temu zagadnieniu ksiądz Tischner poświęca bardzo dużo miejsca. Nie jest to też książka, którą trzeba czytać od deski do deski. Można wybrać sobie właściwą dla siebie tematykę i raz na jakiś czas powracać do interesujących nas fragmentów.
Ksiądz porusza wiele problemów, z którymi musi zmagać się współczesny człowiek. Często posługiwał się metaforą kryjówki i „ludzi z kryjówek”. Tischner opisywał sytuacje których budulcem ludzkiego świata przestaje być nadzieja, a staje się nieufność, podejrzliwość, lęk przed ludźmi. Owa kryjówka, dla tego, kto ją stworzył i w niej zamieszkał, staje się źródłem rozmaitych cierpień, ale daje też pewne poczucie bezpieczeństwa i swoistej nieodpowiedzialności.
„Człowiek, zamiast kroczyć swoją drogą, czuje się zmuszony szukać gdzieś w przestrzeni kryjówki dla siebie. W kryjówce tej chroni się przed światem i przed innymi. Przyszłość nie obiecuje człowiekowi nic wielkiego, pamięć przeszłości podsuwa mu przed oczy same doznane porażki, przestrzeń nie zaprasza do żadnego ruchu. Wprawdzie w kryjówce nadzieja nie znika bez reszty, tylko maleje, ale maleje do tego stopnia, że staje się nadzieją przetrwania”.
Znaczą część książki stanowią fragmenty „Etyki solidarności”, to niewątpliwie najbardziej znane dzieło księdza Tischnera. Pisane było „na gorąco”, w miesiącach, które nastąpiły po protestach robotniczych latem 1980 roku. „Gdy inni strajkowali, manifestowali, kłócili się o należne im prawa… ja pisałem”, dzięki temu mamy dziś przepiękne teksty kazań, które wtedy podnosiły na duchu i otwierały sumienia. „Aby przepis mógł budować moralność, musi być akceptowany przez sumienie. Sumienie to zmysł czytania drogowskazów. Tylko ono wie, na który drogowskaz należy zwrócić uwagę tu i teraz”.
I jeszcze jeden z moich ulubionych fragmentów, mówiący o możliwości zaistnienia dialogu: „Pełna prawda jest owocem wspólnych doświadczeń – twoich o mnie, a moich o tobie. Wspólne poglądy są owocem przemiany punktów widzenia. Stąd dialog – dialog rzetelny, pojęty nie tylko jako sposób zachowania ludzi, ale jako koniczny środek osiągnięcia prawdy społecznej”.
Można by było wypisać jeszcze wiele cytatów księdza, ale najlepiej przeczytać te teksty w całości. Czytając niektóre eseje odczuwa się niesamowity spokój ducha, pewne ukojenie, mimo że niektóre treści nie brzmią zbyt optymistycznie. Ksiądz Tischner miał niezwykły talent krasomówczy, a słowa, które wypowiadał dla nie jednego człowieka mogą być formą terapii. A na pewno dają nadzieję. To niesamowite! Kiedyś zapytano księdza Tischnera, czy czuje się bardziej filozofem czy księdzem. A on tak odpowiedział: „Czasami się śmieję, że jestem najpierw człowiekiem, potem filozofem, potem długo, długo nic, a dopiero potem księdzem”. Myślę, że tu tkwi cały sekret księdza, że był najpierw człowiekiem.
Książka ''To, co najważniejsze" dostępna w ksiegarni Tania Książka
inne książki o chrześcijaństwie
Komentarze
Prześlij komentarz