Przejdź do głównej zawartości

„Koniec człowieczeństwa” Clive Staples Lewis

Wydawnictwo: Esprit
wydanie: kwiecień 2013
tłumaczenie: Magda Sobolewska
oprawa: miękka ze skrzydełkami
liczba stron: 128




Zacznę od okładki, bo nie jest ona tu przypadkowa, a jest wręcz kluczowa do zrozumienia całości. Widnieje na niej fragment obrazu Hieronima Boscha "Droga krzyżowa". Nieforemne głowy i krzykliwe barwy to jedna z cech malarstwa Boscha. Przykuwają one uwagę i kojarzą się z sennym koszmarem. Skruszony łotr widoczny na okładce jest pogrążony w myślach i  zatrwożony groźnym zachowaniem mnicha-spowiednika., który stoi obok niego. Sam mnich również odznacza się cechami diabolicznymi i jest tym samym aluzją Boscha co do zepsucia kleru. Oczy łotra są półprzymknięte, jak oczy Chrystusa i św. Weroniki, której twarz znajduje się na tej same przekątnej co głowa Zbawiciela. Tylko w taki sposób postacie, które cechuje dobro, odróżniają się od żałosnego spektaklu, jakim jest wcielenie się zła w człowieka. Natomiast łotr na dole po prawej stronie, idzie na spotkanie z szatańskim chichotem na ustach. To ostatni obraz Bosch, wielu znawców nazywa go "testamentem" geniusza. Trudno się z tym nie zgodzić. Zezwierzęcenie, spotwornienie, jakiemu może ulec człowiek zostało bardzo silnie tu zobrazowane. "My, jesteśmy uczestnikami tej hańby, my formujemy ten wirujący odmęt Zła, nasze dusze zostały tu naszymi fizjonomiami sportretowane. Oniryczność sceny nie stanowi żadnego usprawiedliwienia, oniryczność jest tu tylko konwencją malarskiej wizji, a prawda jest właśnie taka, jak to ukazał Bosch". [1]
Oniryczności natomiast nie ma w dziele Lewisa, jest jednak ten sam motyw. Cała króciutka książeczka to zapis wygłoszonych wykładów w King's College w Newcastle z roku 1943 i stanowi jedną z najważniejszych - obok "Chrześcijaństwa po prostu" - książek Lewisa na temat etyki. O stylu Lewisa pisałam na blogu już niejednokrotnie. Mnie zachwyca, taki kunszt w prostocie. Jego styl jest wykwintny, finezyjny i bardzo przejrzysty. Tutaj również nie zawodzi, w trzech wykładach "Ludzie bez torsów", "Droga" i "Koniec człowieczeństwa" łączy swoją erudycję, z intelektualnym brzmieniem i duchowym przesłaniem.
                                                                                  
Lewis ma stały, ugruntowany, uświęcony tradycją kodeks moralny. Ma on oczywiście źródło  w "Biblii" oraz w kulturze chińskiej. Tao, "jest to rzeczywistość wykraczająca poza wszelkie predykaty; otchłań, która istniała przed samym Stwórcą. Jest to Natura, Droga, Ścieżka. Droga, którą podąża wszechświat, Droga, na której rzeczy nieustannie wyłaniają się w ciszy i bezruchu, wchodząc w czas i przestrzeń. Jest to również Droga, którą powinien podążać każdy człowiek, naśladując ów kosmiczny i ponadkosmiczny rozwój i dostosowując wszystkie swoje działania do owego wielkiego wzorca". [str. 26]

Lewis mówiąc to w latach 40. XX wyprzedził o kilka lat następną epokę. Człowieczeństwo upada - nikt nie ma chyba dziś wątpliwości - na każdej płaszczyźnie, w każdej dziedzinie, w każdej sferze życia. Większość z nas uważa się dziś za "ludzi idealnych", czyli takich którzy są ekspertami w każdej dziedzinie; takich, którzy uważają, że ich zdanie lub wypowiedzi są najlepsze i najwartościowsze. Lewis nazywa ich Projektantami - kimś, kto na siłę przycina osobowość pod jeden wzór za nic mając wszelkie zasady moralne i nie bierze pod uwagę Instynktu, a o Rozumie już nie wspominając. Inny rodzaj ludzi to roboty, to  nieszczęśnicy, którzy są ofiarami systemu i bezwzględnych Projektantów. Serce nie zastąpi głowy, może jednak - i  powinno być jej posłuszne.[str. 28]

To tylko jedno spostrzeżenie Lewisa, w książeczce jest ich mnóstwo. Każde słowo jest tu odpowiednio wyważone, a całość to prawdziwa intelektualna przygoda z duchowym przesłaniem. Książeczka, jak i obraz Boscha stanowią odpowiedź na jedno z głównych pytań ludzkiego rodzaju: "Kim jesteśmy?". Dobrym łotrem, czy tym złym, mnichem-hipokrytą, Projektantem, czy robotem, po prostu uczestnikiem tej hańby. Odpowiedzieć należy samemu sobie, jednakże odpowiedź nie będzie wcale optymistyczna i podobnie jak obraz Boscha - budzi strach.

[1] Waldemar Łysiak, Malarstwo białego człowieka, tom 2, Nobilis, Warszawa 2010, str.356


Za egzemplarz recenzencki bardzo dziękuję Wydawnictwu Esprit

Komentarze

  1. Dodałam do listy książek, które chcę przeczytać :)

    OdpowiedzUsuń
  2. Zgadzam się, okładka świetnie dopasowana do treści książki. Uwielbiam styl Lewisa, to, co przekazuje w swojej proZie i w jaki sposób to robi :-)
    Pozdrawiam serdecznie!

    OdpowiedzUsuń
  3. Twoja recenzja to chyba najbardziej inspirujący tekst, jakie przeczytałam w tym miesiącu. :)

    OdpowiedzUsuń
  4. Autora bardzo lubię, a po Twojej recenzji mam na tę pozycję ogromną ochotę :D

    OdpowiedzUsuń
  5. Autor swoimi książkami nigdy nie pozwala by czytelnik pozostał obojętnym

    OdpowiedzUsuń
  6. Czytałam. Była to dla mnie bardzo trudna lektura, choć wartościowa.
    Zdecydowanie polecam ludziom spragnionym szerokiego spojrzenia na świat :-)

    Pozdrawiam i zapraszam:

    im-bookworm.blogspot.com

    OdpowiedzUsuń
  7. Intrygująca książka. Mam nadzieję, że uda mi się do niej niedługo dotrzeć.

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

"Burza" William Shakespeare

Wydawnictwo: W.A.B. premiera: 07.11.2012 tytuł oryginału: The Tempest przekład: Piotr Kamiński oprawa: twarda z obwolutą " Burza " jest ostatnią w pełni samodzielną sztuką Shakespeare'a, który prawdopodobnie wtedy wyofał się z życia zawodowego w Londynie i przeniósł się do Stratfordu. Sprawiło to, że ów dramat często jest traktowany przez krytyków jako utwór pożegnalny, a nawet pewnego rodzaju artystyczny testament. Tworząc “ Burzę" przypuszczalnie  na przełomie 1610 i 1611 roku, Shakespeare miał 47 lat, jego główny bohater – Prospero prawie tyle samo – to dość istotny szczegół w kontekście interpretacji całości. Prospero łamie w finale różdżkę i topi księgi, Shakespeare odchodzi nie pozostawiając po sobie ani jednego rękopisu. Ale może nieco więcej o fabule. Jest ona bardzo prosta do streszczenia (uwaga, zdradzam prawie całość). Prospero, prawowity książę Mediolanu, pozbawiony tronu przez swego brata Antonia wspomaganego przez Alonsa

„The Crown. Oficjalny przewodnik po serialu” (Tom 2) Robert Lacey

Wydawnictwo: Wydawnictwo Kobiece data wydania: 12 listopada 2020 r. tytuł oryginału:  The Crown: The Official Companion, Volume 2: Political Scandal, Personal Struggle, and the Years that Defined Elizabeth II tłumacznie:  Edyta Świerczyńska oprawa: twarda liczba stron: 312 Robert Lacey jest autorem wielu bestsellerowych biografii, w tym Henry'ego Forda, Eileen Ford i królowej Elżbiety II, a także kilku innych popularnych dzieł historycznych. Największą jednak sławę przyniosła mu ostatnio praca historyka w dramacie „The Crown”. „The Crown” to serial historyczny o zwyczajnej kobiecie, która przyszła na świat w niezwykłych okolicznościach. Późniejsze okoliczności jednakże sprawiły, że ta niespełna 26-letnia kobieta została brytyjską królową. 21 kwietnia Elżbieta II skończy 95 lat, a 6 lutego minęło 69 lat jej panowania. „The Crown” nie jest serialem dokumentalnym ani dokumentem fabularyzowanym. Wszystkie scenariusze, kostiumy, scenografia i plenery, jak i kreacje aktorów. opierają się

"Sonety" William Shakespeare

Wydawnictwo a5 wydanie: 09/2012 przekład: Stanisław Barańczak oprawa: twarda format:  148 mm x 210 mm liczba stron: 216 "Sonety" w biografii twórczej Szekspira są epizodem bardzo tajemniczym. Od momentu ich wydania, czyli od roku 1609 budzą kontrowersje i spory krytyków. Powstała masa książek i rozpraw poświęconych owemu dziełu. I do dziś nie wiadomo wszystkiego, możemy się jedynie domyślać tudzież czynić nadinterpretacje. Zagadek i pytań jest wiele. Szekspir 154 utworów nie opatrzył datą, nie wiemy więc kiedy powstały i w jakich okolicznościach. Kolejna sprawa to dedykacja - tajemnicze Mr. W. H. poróżniło szekspirologów (gdzie Barańczak niektórych nazywa pseudo-szekspirologami), ponieważ tożsamość pana W.H. nie jest rzeczą konieczną dla zrozumienia " Sonetów ". Wśród tych wszystkich zagadek jest jednak garstka faktów niebudzących żadnych wątpliwości. Po pierwsze kompozycja cyklu. Badacze i czytelnicy są zgodni, że całość rozpada się na dwie