Przejdź do głównej zawartości

"Anna Karenina" Lew Tołstoj + audiobook w wykonaniu Anny Polony

No dobra, poszłam na łatwiznę. Z racji kiepskiego wydania i bardzo małej czcionki kupiłam audiobooka.  Tym sposobem zakochałam się w głosie Anny Polony. Nie wiem co mnie bardziej urzekło, treść powieści? czy wykonanie?

"Wszystkie szczęśliwe rodziny są do siebie podobne, każda nieszczęśliwa rodzina jest nieszczęśliwa na swój sposób" - to chyba najczęściej cytowane zdanie z tej powieści. Rozpoczyna ono utwór i w mistrzowskim skrócie zapowiada jego treść. "Anna Karenina" to historia trzech nieszczęśliwych rodzin, a każda z nich jest nieszczęśliwa z innego powodu.  

Pierwsza historia to miłość tytułowej bohaterki. Anna - szanowana żona wysokiego urzędnika carskiego, piękna, inteligentna, zachwyca wszystkich na salonach. Nie kocha o 20 lat starszego męża, złakniona jest jednak gorącego uczucia, długo opiera się przed miłością innego mężczyzny. Odrzuca w końcu konwenanse. Kiedy czuje się w końcu szczęśliwa i spełniona, stwierdza, że nie potrafi dłużej żyć w kłamstwie. Wyznaje więc mężowi prawdę. Jednak cena szczęścia okaże się dla niej zbyt wysoka. Traci wszystko: ukochanego syna, przyjaciół, szacunek środowiska. Jej kochanek - Aleksy Wroński - jest wolny, może bywać w towarzystwie, w świecie. Anna dusi się, zamknięta w złotej klatce, nie potrafi pokochać malutkiej córeczki "Wszystko w niej było takie milutkie, choć nie chwytało za serce", jak pierworodnego syna-Sieriożę. Ma leżeć, pachnieć i czekać na Wrońskiego, który pomiędzy swoimi atrakcjami przybywa do domu. Anna popada w depresję, dręczy siebie i Aleksego atakami zazdrości, żąda ciągle potwierdzenia ich uczucia. I tu cienka linia łącząca miłość, i nienawiść pęka.

Drugi wątek to miłość księżniczki Kitty Szczerbackiej i właściciela ziemskiego Konstantego Lewina. Konstanty jest dużo starszy, oświadcza się Kitty, ale ona odrzuca propozycję i długo musiała dojrzewać do tego związku. W końcu wychodzi za niego. Niestety zbyt duża równica wieku, sprawia, że nie są szczęśliwi. Konstanty najpierw nie mógł uwierzyć, że Kitty może jednak go pokochać, ciągle żądał od niej utwierdzenia uczuć. Często się kłócą, potem godzą, następnie Lewin nie potrafi sobie poradzić z zazdrością o żonę. Poza tym ma poczucie zaniedbywania obowiązków społecznych i nie jest w stanie pokochać swojego dziecka.

Trzeci nieszczęśliwy związek to rodzinna brata Anny-Stiepana Obłońskiego i jego żony Dolly. Dawno wygasło uczucie ich łączące. Dolly z trudem dochodzi do siebie po licznych porodach, Stiepan jest nią znudzony i szuka nowych atrakcji. Ona wybacza mu najpierw pierwszą zdradę ze względu na dzieci i trwają dalej uschłym małżeństwie z przyzwyczajenia oraz konwenanse. Potem Dolly zdradzana już regularnie nie ma siły i zdrowia, aby się temu przeciwstawić.

Trzy kobiety i trzy odmienne postawy. Anna spragniona namiętnego uczucia poświęca wszystko, aby zaznać odrobiny szczęścia. Kitty trochę niedojrzała zarówno do miłości jak i małżeństwa, trochę "puściutka", lubiąca bale, tak naprawdę sama nie potrafiła się zdecydować, kogo chce za męża  i liczyła na to, aby ktoś nią pokierował. Natomiast Dolly znosi wszystkie zdrady męża, ale nie tylko ze względu na dzieci, ale też dla własnej wygody. Po prostu nie wyobraża sobie innego życia, dlatego na wszystko przytakuje. Dla nich wszystkich życie rodzinne było  źródłem cierpień.

Mężczyźni też prezentują odmienne postawy. Dla Karenina- męża Anny - liczy się bardzo opinia ludzi. Szanowany, pobożny, błyskotliwy, inteligentny, o wysokich zasadach moralnych, zajmuje bardzo wysoką funkcję państwową. Lubi z żoną pokazywać się na bankietach, balach, przepiera go duma, że jest piękna i budzi zachwyt na salonach, ale tak naprawdę Anna jest mu obojętna i nawet zaakceptowałby jej romans, gdyby nic nie zauważono w towarzystwie. 

Wroński - elegancki, przystojny i bogaty oficer, podobał się kobietom i miał tego świadomość, "petersburski fircyk"- tak o nimówi ojciec Kitty. Jest raczej typem zdobywcy, gdzie po osiągnięciu celu mija jego zapał. Romans dodawał mu splendoru, zaspokoił jego ambicje. Jednak Annę kocha prawdziwie. "To nie był chwilowy szał - pisze Tołstoj. - Anna była mu droższa niż życie". Dla niej porzuca doskonale zapowiadającą się karierę wojskową. Z czasem zazdrość Anny przytłacza jego miłość i  namiętność.

Natomiast Konstanty Lewin pochodzi ze starego szlacheckiego rodu. Jest gwałtowny i ambitny, interesuje się nauką, jest dobrym gospodarzem, przyjaźni się z chłopami i pomaga im w pracy. Gardzi służbą publiczną, ponieważ chciałby, by praca zawsze miała określony cel. Lewin pragnie życia rodzinnego, miłość jest dla niego możliwa tylko w małżeństwie. I nie trudno się domyślić, że postać Lewina ma sporo cech autobiograficznych autora. Tołstoj, tak jak jego bohater, o mało nie spóźnił się na swój ślub do cerkwi i podarował swojej żonie dziennik o wcześniejszym kawalerskim życiu. Poza tym w usta Lewina włożył Tołstoj cały swój manifest dotyczący spraw społecznych, politycznych i obyczajowych.   

Tołstoj bardzo barwnie również opisuje obyczajowości arystokracji na tle epoki. W mieście bale, bankiety, wyścigi, spotkania na krykieta; na wsi - polowania i wszędzie to wszechobecne "bycie w towarzystwie".

Jeśli chodzi o całą powieść, to jestem delikatnie zawiedziona, spodziewałam się większych namiętności. Tymczasem Tołstoj za dużo miejsca poświęca sprawom społecznym, tak jakby chciał wyrazić cały swój pogląd i sprzeciw, dlatego powieść momentami się dłuży. Jednak z wypiekami na twarzy, czytałam i słuchałam, wątków miłosnych, szczególne Anny i Wrońskiego.  

Jak wynika z dzienników Tołstoaja - był on seksoholikiem (ale takim z zasadami) nie radzącym sobie ze swym libido.  I raczej był zwolennikiem powiedzenia Nietzschego, że "Szczęście mężczyzny brzmi: ja chcę. Szczęście kobiety: on chce". Poza tym był bardzo rozczarowany swoim życiem rodzinnym, stąd te nieszczęśliwe historie małżeństw, nie wierzył chyba w prawdziwą miłość i miał na to swój pogląd. Miłość wyłącznie cielesna i zmysłowa staje się siłą niszczącą, dopiero miłość kultywowana w atmosferze czułości, prawdy i radości rodzinnego życia przynosi harmonię i szczęście. Niestety nie dane to było ani Tołstojowi, ani jego bohaterom.
Swoją przygodę  z Tołstojem  zaliczam do udanych, choć nie zauroczył mnie tak jak Dostojewski.
 
I jeszcze mam jedną dygresję. Choć zmieniły się czasy, konwenanse, to jednak za to samo uczucie, kobiety zawsze płacą większą cenę, a często - największą. To one zwykle poświęcają więcej dla miłości, odrobiny szczęścia. Ale jak to by powiedział Lewin vel Tołstoj "Ale co począć, co począć".

recenzja też na  Rosja w literaturze

Komentarze

  1. Tołstoja nie czytałam, dlatego trudno mi się odnieść do treści, ale zgadzam się, że w audiobookach największe znaczenie ma głos lektora. nie jestem ich zwolenniczką, ale są barwy, które same proszą się o słuchanie ;)

    OdpowiedzUsuń
  2. "Annę Kareninę" mam w planach już od dłuższego czasu, ale nie wiedziałam, że autro tak dużo uwagi poświęcił sprawom społeczno-politycznym, co jeszcze bardziej mnie zachęca.
    Jednak moją awersję wzbudziło to, że Tołstoj był zwolennikiem tego nieszczęsnego powiedzenia Nitzschego, wrrr!

    OdpowiedzUsuń
  3. Ostatnio zainteresowała mnie ta powieść po obejrzeniu "Wojny i pokoju". Jednak najpierw przeczytam "Wojnę...", może zajrzę do tego, jak spodoba mi się styl Tołstoja :) Pozdrawiam

    OdpowiedzUsuń
  4. Ta lektura jeszcze przede mną.:)

    OdpowiedzUsuń
  5. Szczerzę mówiąc mam zawszę problem z Dostojewskim i Tołstojem i są chyba dla mnie na jednym poziomie.
    ,,Annę Kareninę,, czytałam z wypiekami na twarzy :) Chociaż muszę przyznać, że największą sympatią obdarzyłam związek Kitty i Lewina, dlatego tom pierwszy był dla mnie zdecydowanie ciekawszy :)
    Oczywiście może nam się wydawać to seksistowskie lub nie,ale większość autorów traktowało w tamtych czasach jako istotę gorszą.
    Zresztą Dostojewski często też kreuję kobiety na histeryczki i zakłamane istoty, którym daleko do jakiejkolwiek inteligencji:)
    Nie spotkałam się nigdy z opinią jakoby Tołstoj był seksoholikiem, ale zainteresowało mnie to i myślę, że pogrzebie trochę w biografiach :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Był, był:)
      Narobił masę nieslubnych dzieciaków swoim chłopkom. Ale to wtedy było traktowane jak normalne fanaberie pana dziedzica. Nawet nikt się nie gorszył. Szkłowski o tym bisze w swojej książce "Lew Tołstoj".

      Usuń
  6. W planach mam tę lekturę, ale zawsze mi coś wypada. Książka znajduje się w biblioteczce rodziców, więc na pewno w końcu sięgnę:)
    Pozdrawiam!!

    OdpowiedzUsuń
  7. Biedronka - Jeśli chodzi o biografie rosyjskich pisarzy to polecam "Pożar serca. 16 smutnych esejów o miłości, o pisarzach rosyjskich i ich muzach" Tadeusza Klimowicza. Świetnie napisana książka, bardzo przystępnym językiem.

    OdpowiedzUsuń
  8. Książki jeszcze nie czytałam, ale chciałabym.
    Wszystko przede mną :)
    Pozdrawiam serdecznie!

    OdpowiedzUsuń
  9. Mnie (po lekturze Zmartwychwstania) także wydaje się, że Tołstojowi zależało głównie na uwypukleniu spraw społecznych. Dam mu jednak jeszcze szansę, tylko waham się pomiędzy Kareniną a Wojną i pokojem, którego ekranizacja swego czasu bardzo przypadła mi do gustu.
    Co do audiobooków- osoba lektora ma w nich pierwszorzędne znaczenie, czasami może nawet "uratować" lekturę, tak jak też może ją "pogrążyć". Anna Polony to wspaniała aktorka, więc nie dziwię się, że jej głos cię urzekł.

    OdpowiedzUsuń
  10. Znam ekranizację i może dlatego z lenistwa nie sięgnęłam po powieść, chociaż lubię wszystko, co rosyjskie. Zazdroszczę, że korzystasz z audiobooków. Zostawiam je na głęboką starość. I przypomniałaś mi o "Pożarze serca"! Stoi na półce, zresztą z zakładką gdzieś w środku. Jak zwykle - cała ja.:)

    OdpowiedzUsuń
  11. Mnie chyba już ta głęboka starość dopadła, bo korzystam z audiobooków. Umożliwiają mi one możliwość pochłaniania większej ilości tekstu (nie tylko podczas podróży, ale też np. przy prasowaniu :) Ale zgadzam się ze wszystkimi miłośniczkami i wielbicielkami literatury papierowej, nie ma absolutnie porównania.

    OdpowiedzUsuń
  12. Też zgadzam się z tym, że audiobooka nie można porównać do "literatury papierowej", ale podczas podróży lub przy prasowaniu, czy gotowaniu obiadu jest niezastąpiony ;)

    OdpowiedzUsuń
  13. "Anna Karenina" to jedna z moich najukochańszych i najulubieńszych książek. Godna wielkiego uwielbienia jakim ją darzę, a tytułowa bohaterka jest jedną z tych trzech czy czterech niezapomnianych w moim życiu. Ja jestem z drużyny Tołstoja ;) To Dostojewski mnie nie przekonuje i nie zachwyca, chociaż go doceniam i szanuję.

    "był on seksoholikiem (ale takim z zasadami)"
    - uwielbiam Twoje pisanie za te właśnie perełki :)

    OdpowiedzUsuń
  14. Zajrzałam tutaj, bo właśnie skończyłam "Annę Kareninę" (napisałam o tym na blogu "Rosja w literaturze) i jestem miło zaskoczona, że tam (odwrotnie niż w ekranizacjach) mało jest o tym romansie Anny, a więcej o innych rzeczach, m. in. społecznych i w ogóle o obrazie małżeństwa w XIX w. Bardzo mile mnie hrabia Tołstoj zaskoczył. Szczególnie przypadł mi do gustu Lewin. Pozazdrościć Kitty takiego fajnego męża.

    OdpowiedzUsuń
  15. Oj, Lewin nie jest w ogóle w moim typie, raczej szkoda mi było Kitty i wcale jej nie zazdrściłam ;)

    A wątków społecznych, jak dla mnie jest tu za dużo

    Pozdrawiam

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

"Burza" William Shakespeare

Wydawnictwo: W.A.B. premiera: 07.11.2012 tytuł oryginału: The Tempest przekład: Piotr Kamiński oprawa: twarda z obwolutą " Burza " jest ostatnią w pełni samodzielną sztuką Shakespeare'a, który prawdopodobnie wtedy wyofał się z życia zawodowego w Londynie i przeniósł się do Stratfordu. Sprawiło to, że ów dramat często jest traktowany przez krytyków jako utwór pożegnalny, a nawet pewnego rodzaju artystyczny testament. Tworząc “ Burzę" przypuszczalnie  na przełomie 1610 i 1611 roku, Shakespeare miał 47 lat, jego główny bohater – Prospero prawie tyle samo – to dość istotny szczegół w kontekście interpretacji całości. Prospero łamie w finale różdżkę i topi księgi, Shakespeare odchodzi nie pozostawiając po sobie ani jednego rękopisu. Ale może nieco więcej o fabule. Jest ona bardzo prosta do streszczenia (uwaga, zdradzam prawie całość). Prospero, prawowity książę Mediolanu, pozbawiony tronu przez swego brata Antonia wspomaganego przez Alonsa

„The Crown. Oficjalny przewodnik po serialu” (Tom 2) Robert Lacey

Wydawnictwo: Wydawnictwo Kobiece data wydania: 12 listopada 2020 r. tytuł oryginału:  The Crown: The Official Companion, Volume 2: Political Scandal, Personal Struggle, and the Years that Defined Elizabeth II tłumacznie:  Edyta Świerczyńska oprawa: twarda liczba stron: 312 Robert Lacey jest autorem wielu bestsellerowych biografii, w tym Henry'ego Forda, Eileen Ford i królowej Elżbiety II, a także kilku innych popularnych dzieł historycznych. Największą jednak sławę przyniosła mu ostatnio praca historyka w dramacie „The Crown”. „The Crown” to serial historyczny o zwyczajnej kobiecie, która przyszła na świat w niezwykłych okolicznościach. Późniejsze okoliczności jednakże sprawiły, że ta niespełna 26-letnia kobieta została brytyjską królową. 21 kwietnia Elżbieta II skończy 95 lat, a 6 lutego minęło 69 lat jej panowania. „The Crown” nie jest serialem dokumentalnym ani dokumentem fabularyzowanym. Wszystkie scenariusze, kostiumy, scenografia i plenery, jak i kreacje aktorów. opierają się

"Sonety" William Shakespeare

Wydawnictwo a5 wydanie: 09/2012 przekład: Stanisław Barańczak oprawa: twarda format:  148 mm x 210 mm liczba stron: 216 "Sonety" w biografii twórczej Szekspira są epizodem bardzo tajemniczym. Od momentu ich wydania, czyli od roku 1609 budzą kontrowersje i spory krytyków. Powstała masa książek i rozpraw poświęconych owemu dziełu. I do dziś nie wiadomo wszystkiego, możemy się jedynie domyślać tudzież czynić nadinterpretacje. Zagadek i pytań jest wiele. Szekspir 154 utworów nie opatrzył datą, nie wiemy więc kiedy powstały i w jakich okolicznościach. Kolejna sprawa to dedykacja - tajemnicze Mr. W. H. poróżniło szekspirologów (gdzie Barańczak niektórych nazywa pseudo-szekspirologami), ponieważ tożsamość pana W.H. nie jest rzeczą konieczną dla zrozumienia " Sonetów ". Wśród tych wszystkich zagadek jest jednak garstka faktów niebudzących żadnych wątpliwości. Po pierwsze kompozycja cyklu. Badacze i czytelnicy są zgodni, że całość rozpada się na dwie