Przejdź do głównej zawartości

„Damy ze skazą” Kamil Janicki

Wydawnictwo: Znak
podtytuł: Kobiety, które dały Polce koronę
data wydania: 9 listopada 2016r.
seria: Prawdziwe historie
oprawa twarda:
liczba stron: 432





Trudno przekładać dzisiejszą moralność do rzeczywistości XI wieku. Nieubłagane reguły polityki nakazywały różne zwyczaje i ceremoniały. Pan Kamil Janicki podjął próbę ułożenia historii Polski w XI stuleciu w spójną całość i dużej mierze przybliżył nam realia takiej polityki. Bardzo mało jest prac naukowców zgłębiających temat upadku imperium Bolesława Chrobrego. Roczników i kronik nie brakuje, choć w pewnych miejscach kronikarze milczą. A ponoć, skoro milczą, mają ku temu powody. To otwiera bramkę do szerokiej interpretacji. Sam autor twierdzi, że „historia jest sztuką interpretacji”. Najnowsza książka pisarza opiera się bowiem, podobnie jak „Żelazne damy”,  na literaturze fachowej i źródłach z epoki, choć w „Damach ze skazy” tych ryzykownych hipotez jest dość dużo.

Główną bohaterką jest Rycheza, żona Mieszka II, matka Kazimierza Odnowiciela, siostrzenica cesarza Ottona III. To jej pan Jancki poświęca większość miejsca w książce. Pojawiają się również inne postacie: Matylda, dziedziczka najpotężniejszej ówczesnej dynastii, Przedsława, która była trofeum wojennym Bolesława Chrobrego, Maria Dobroniega, ruska księżniczka z dynastii Rurykowiczów i żona Kazimierza Odnowiciela. „Pisząc Damy ze skazą, postanowiłem sobie za cel przywrócenie do życia pewnej epoki. Przede wszystkim jednak chciałem odtworzyć losy niesłusznie pogardzanych i lżonych kobiet. Rychezy, która uratowała państwo Piastów, a spotkały ją tylko hańba i poniżenie. Marii Dobroniegi, która zupełnie zniknęła z polskiej historii, mimo że to za jej sprawą udało się przywrócić Polsce dawne granice. Przedsławy - zapomnianej i niezrozumiałej ofiary Bolesława Chrobrego. I chodzącego dowodu na to, że wielki wódz był równie wielkim grzesznikiem. Żadna z tych niezwykłych dam nie doczekała się własnej, pełnoprawnej biografii”. [str.380] I już za sam pomysł należy się autorowi ogromny plus.

Czyta się wszystko szybko i przyjemnie. Poza tym opowieści o kobietach silnych bezwzględnych i żądnych władzy zawsze wywołują wypieki na twarzy. Czytając książkę, widać tu ogrom pracy, jaką włożył autor przeglądając różne źródła, które i tak są skąpe w opisywaniu czynów owych dam. Niemniej jednak to chyba najsłabsza książka pana Kamila. Ale to jedynie moje wrażenie. Przez dużą liczbę hipotez powieść momentami wydaje się baśnią z tysiąca i jednej nocy. Te liczne przypuszczania i dopowiedzenia... no cóż, w niektórych momentach wyobraźnia nieco poniosła autora. Być może również spowodowane jest to tym, że poprzednie bohaterki były bardziej wyraziste i charyzmatyczne. Mam na myśli na przykład Dobrawę z „Żelaznych dam” albo Bonę z „Dam złotego wieku”. Całość jednak jest spójna i czyta się ją momentami jak powieść kryminalno-sensacyjną. Dużym walorem książki są również liczne ilustracje i ryciny, które w dużej mierze uzupełniają treść książki oraz wizualizują epokę. 



Za egzemplarz recenzencki dziękuję Wydawnictwu  Znak

Komentarze

  1. Uwielbiam książki Kamila Janickiego (zarówno pod względem stylu autora, jak i od strony merytorycznej), więc po książkę sięgnę na pewno. :)

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

"Burza" William Shakespeare

Wydawnictwo: W.A.B. premiera: 07.11.2012 tytuł oryginału: The Tempest przekład: Piotr Kamiński oprawa: twarda z obwolutą " Burza " jest ostatnią w pełni samodzielną sztuką Shakespeare'a, który prawdopodobnie wtedy wyofał się z życia zawodowego w Londynie i przeniósł się do Stratfordu. Sprawiło to, że ów dramat często jest traktowany przez krytyków jako utwór pożegnalny, a nawet pewnego rodzaju artystyczny testament. Tworząc “ Burzę" przypuszczalnie  na przełomie 1610 i 1611 roku, Shakespeare miał 47 lat, jego główny bohater – Prospero prawie tyle samo – to dość istotny szczegół w kontekście interpretacji całości. Prospero łamie w finale różdżkę i topi księgi, Shakespeare odchodzi nie pozostawiając po sobie ani jednego rękopisu. Ale może nieco więcej o fabule. Jest ona bardzo prosta do streszczenia (uwaga, zdradzam prawie całość). Prospero, prawowity książę Mediolanu, pozbawiony tronu przez swego brata Antonia wspomaganego przez Alonsa

„The Crown. Oficjalny przewodnik po serialu” (Tom 2) Robert Lacey

Wydawnictwo: Wydawnictwo Kobiece data wydania: 12 listopada 2020 r. tytuł oryginału:  The Crown: The Official Companion, Volume 2: Political Scandal, Personal Struggle, and the Years that Defined Elizabeth II tłumacznie:  Edyta Świerczyńska oprawa: twarda liczba stron: 312 Robert Lacey jest autorem wielu bestsellerowych biografii, w tym Henry'ego Forda, Eileen Ford i królowej Elżbiety II, a także kilku innych popularnych dzieł historycznych. Największą jednak sławę przyniosła mu ostatnio praca historyka w dramacie „The Crown”. „The Crown” to serial historyczny o zwyczajnej kobiecie, która przyszła na świat w niezwykłych okolicznościach. Późniejsze okoliczności jednakże sprawiły, że ta niespełna 26-letnia kobieta została brytyjską królową. 21 kwietnia Elżbieta II skończy 95 lat, a 6 lutego minęło 69 lat jej panowania. „The Crown” nie jest serialem dokumentalnym ani dokumentem fabularyzowanym. Wszystkie scenariusze, kostiumy, scenografia i plenery, jak i kreacje aktorów. opierają się

"Sonety" William Shakespeare

Wydawnictwo a5 wydanie: 09/2012 przekład: Stanisław Barańczak oprawa: twarda format:  148 mm x 210 mm liczba stron: 216 "Sonety" w biografii twórczej Szekspira są epizodem bardzo tajemniczym. Od momentu ich wydania, czyli od roku 1609 budzą kontrowersje i spory krytyków. Powstała masa książek i rozpraw poświęconych owemu dziełu. I do dziś nie wiadomo wszystkiego, możemy się jedynie domyślać tudzież czynić nadinterpretacje. Zagadek i pytań jest wiele. Szekspir 154 utworów nie opatrzył datą, nie wiemy więc kiedy powstały i w jakich okolicznościach. Kolejna sprawa to dedykacja - tajemnicze Mr. W. H. poróżniło szekspirologów (gdzie Barańczak niektórych nazywa pseudo-szekspirologami), ponieważ tożsamość pana W.H. nie jest rzeczą konieczną dla zrozumienia " Sonetów ". Wśród tych wszystkich zagadek jest jednak garstka faktów niebudzących żadnych wątpliwości. Po pierwsze kompozycja cyklu. Badacze i czytelnicy są zgodni, że całość rozpada się na dwie