Przejdź do głównej zawartości

"Jezioro" Arnaldur Indriðason

Wydawnictwo: Biblioteka Akustyczna 
wydanie: audiobook
czyta: Andrzej Ferenc




Islandia leży prawie na końcu świata, na granicy północnego kręgu polarnego. Powoduje to, że w grudniu i w styczniu na całej wyspie tylko przez trzy – cztery godziny w ciągu dnia jest trochę jasno. Dla Islandczyków zaczyna się wtedy okres depresji -skammdegisthundglyndi – spowodowany brakiem światła słonecznego. Właśnie w styczniu statystyki notują największą liczbę samobójstw. Wielu otrzymuje „terapię świetlną”, czyli godzinę lub dwie dziennie siedzą przy sztucznym świetle słonecznym. Za to w zimie jest okazja obejrzenia fantastycznego fenomenu słońca – zorzy polarnej. Coś za coś - można by rzecz.

Innym fenomenem islandzkim jest właśnie tytułowe jezioro. Jezioro Kleifarvatn - bo o nim mowa - leży na półwyspie Reykjanes, około 25 kilometrów od Reykjaviku, w górzystym rejonie wykazującym silną aktywność wulkaniczną. W roku 2000 lokalne trzęsienie ziemi sprawiło, że z jeziora zaczęła wypływać woda i szybko straciło ono około 20 procent swojej powierzchni. Siłą rzeczy to, co było dotąd skryte w jego toni, ujrzało światło dzienne – odkryto tam między innymi nieznane dotąd gorące źródła. To pociągający temat nie tylko dla naukowców – nic dziwnego, że niesamowite jezioro stało się "bohaterem" literackim, a pisarzom posłużyło jako tło do kryminalnych zagadek.

U Indriðasona zaczyna się tak jak u Hitchcocka, od razu mamy trupa: "Stała bez ruchu, wpatrując się w kości, jakby nie wierzyła, że tu się znalazły, podobnie jak i ona sama. Sądziła, że to kolejna owca, która utonęła w jeziorze, ale po chwili podeszła bliżej i zauważyła na wpół odkopaną czaszkę i zarys ludzkiego szkieletu pod piaskiem".

Okazuje się, że nieboszczyk utonął albo jego ciało utopiono dawno temu. Do ciała przywiązano radziecki nadajnik, wcześniej zniszczony. Tu pojawia się równoległa narracja z wątkiem historycznym. Cofamy się do lat 50. Pewien człowiek wspomina swoje studia w Lipsku, czyli wtedy w NRD. Poznajemy jego i jego miłość, węgierską dziewczynę, tajne spotkania studentów. Ale co mają wspólnego ze sobą stalinowskie NRD i zimna Islandia? Ano okazuje się, że mają i to wiele. Gdy Islandia została członkiem NATO (1949), przybyli na nią Amerykanie, aby zakładać bazy wojskowe. Protestowały przeciw temu partie lewicowe, a partyjna młodzieżówka kierowała wybranych aktywistów na studia do bratnich krajów, między innymi do NDR, do Lipska.

Bohaterem drugiej narracji jest komisarz Erlendur Sveinsson z Reykiaviku. Samotny i trochę zgorzchniały już mężczyzna, który ma problemy z dorosłymi dziećmi i zmaga się z traumą z dzieciństwa, gdy w zamieci śnieżnej zaginął jego brat. Komisarz jest jednak skrupulatny i nie lubi zostawić nierozwiązanych spraw, zaginięcie brata odcisnęło na nim piętno. Dlatego próbuje rozwikłać zagadkę tajemniczej śmierci w jeziorze, tym samym musi cofnąć się do lat 50. Odszukuje ówczesnych świadków i...

Nie zdradzę oczywiście czy mu się uda, ale ciekawostką tu jest to, że czytelnik niemal od początku wie, że śmierć w jeziorze ma związek ze studentami z Lipska, prawie się domyśla również rozwiązania. Kibicuje tylko Seveinssonowi, aby też do tego doszedł.

Nie jest to klasyczny kryminał. Jednakowoż mroczny i zimny klimat Islandii niesamowicie się udziela, choć niektóre wątki polityczne trochę nużą. Gdyby nie lektor (tu wyśmienity Andrzej Ferenc) pewnie by mi się nie spodobał. Wymowa skandynawskich nazwisk jest dla mnie poza zasięgiem, ale przemiło się tego słucha i można zatracić się w tym islandzkim klimacie. Kryminał, lekcja historii i odległa, zimna, bez przebłysku promieni słonecznych Islandia. Ach, gdyby tylko można by wskoczyć jeszcze do gorącego źródła…



Komentarze

  1. Może być ciekawie, ale jak dla mnie w wersji książkowej.

    OdpowiedzUsuń
  2. Czytałam "W bagnie" - świetny kryminał, więc i ten na pewno bardzo dobry.

    OdpowiedzUsuń
  3. Nie znam książek tego autora, ale nabieram na nie coraz większą ochotę. Mroczny, zimny i ponury klimat to idealne tło dla zbrodni. Szkoda tylko, że te książki nie są u nas wydawane od początku, bo zaczynają się dopiero od 4 tomu.

    OdpowiedzUsuń
  4. Trochę odstraszają mnie te polityczne wątki, chociaż z drugiej strony zachęca mroczny klimat Islandii. I co tu robić? xD
    Pozdrawiam serdecznie!

    OdpowiedzUsuń
  5. Jeszcze się do końca nie przekonałam do słuchowisk. Może dlatego, że "na próbę" wzięłam jakiś poradnik - nie do końca pasjonujący i włączam sobie -gdy sprzątam. Wtedy cała moja rodzina czegoś ode mnie chce...gadają jak najęci. W efekcie nic nie wiem z książki, a moja rodzina uważa, że jej nie słucham:) Twoja wyborna recenzja przekonuje mnie, że to jednak może byc fajna przygoda...

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Poradnika jeszcze nie słuchałam, ale audiobooki pozwoliły mi oszczędzić więcej czasu. Można słuchać i robić parę innych rzeczy, ale rozumiem Cię co do udziału w tym rodziny - przy całej się nie da słuchać, bo rzezywiście każdy coś chce ;)

      Usuń
  6. Czytałam pierwsze dwie książki Indridasona wydane w Polsce i bardzo mi się podobały, chociaż "Grobowa cisza" porusza ciężki temat, to cały czas jest świetnym kryminałem. "Jezioro" mam oczywiście w planie, ale wcześniej jeszcze "Głos".

    OdpowiedzUsuń
  7. zapowiada się ciekawie, naprawdę;)
    Do audiobooków się przekonałam,więc możliwe że nawet tak jak Ty po audiobooka sięgnę;)

    OdpowiedzUsuń
  8. Czuję się zainteresowana. Ale wolałabym wersję papierową bądź ebooka :)

    OdpowiedzUsuń
  9. kurczę lubię tamtejszą literaturę i kulturę, lubię też kryminały, więc zapewne sięgnę, chociaż nie przepadam za audiobookami...

    OdpowiedzUsuń
  10. Oglądałam kiedyś film na podstawie jednej z książek tego autora pt "Bagno". podobał mi się i od tego czasu mam ochotę sięgnąć po ksiązki, ale trochę zniechęca mnie ich depresyjny klimat. Ostatnio mam chęć tylko na czytadła.

    OdpowiedzUsuń
  11. W chwili obecnej Indridason to mój ulubiony autor kryminałów - pierwsze trzy wydane w naszym kraju książki z Erlendurem przeczytałem z wypiekami na twarzy - po prostu uwielbiam, uwielbiam styl, ten melancholijny nastrój, dialogi, wszystko :D

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

"Burza" William Shakespeare

Wydawnictwo: W.A.B. premiera: 07.11.2012 tytuł oryginału: The Tempest przekład: Piotr Kamiński oprawa: twarda z obwolutą " Burza " jest ostatnią w pełni samodzielną sztuką Shakespeare'a, który prawdopodobnie wtedy wyofał się z życia zawodowego w Londynie i przeniósł się do Stratfordu. Sprawiło to, że ów dramat często jest traktowany przez krytyków jako utwór pożegnalny, a nawet pewnego rodzaju artystyczny testament. Tworząc “ Burzę" przypuszczalnie  na przełomie 1610 i 1611 roku, Shakespeare miał 47 lat, jego główny bohater – Prospero prawie tyle samo – to dość istotny szczegół w kontekście interpretacji całości. Prospero łamie w finale różdżkę i topi księgi, Shakespeare odchodzi nie pozostawiając po sobie ani jednego rękopisu. Ale może nieco więcej o fabule. Jest ona bardzo prosta do streszczenia (uwaga, zdradzam prawie całość). Prospero, prawowity książę Mediolanu, pozbawiony tronu przez swego brata Antonia wspomaganego przez Alonsa

„The Crown. Oficjalny przewodnik po serialu” (Tom 2) Robert Lacey

Wydawnictwo: Wydawnictwo Kobiece data wydania: 12 listopada 2020 r. tytuł oryginału:  The Crown: The Official Companion, Volume 2: Political Scandal, Personal Struggle, and the Years that Defined Elizabeth II tłumacznie:  Edyta Świerczyńska oprawa: twarda liczba stron: 312 Robert Lacey jest autorem wielu bestsellerowych biografii, w tym Henry'ego Forda, Eileen Ford i królowej Elżbiety II, a także kilku innych popularnych dzieł historycznych. Największą jednak sławę przyniosła mu ostatnio praca historyka w dramacie „The Crown”. „The Crown” to serial historyczny o zwyczajnej kobiecie, która przyszła na świat w niezwykłych okolicznościach. Późniejsze okoliczności jednakże sprawiły, że ta niespełna 26-letnia kobieta została brytyjską królową. 21 kwietnia Elżbieta II skończy 95 lat, a 6 lutego minęło 69 lat jej panowania. „The Crown” nie jest serialem dokumentalnym ani dokumentem fabularyzowanym. Wszystkie scenariusze, kostiumy, scenografia i plenery, jak i kreacje aktorów. opierają się

"Sonety" William Shakespeare

Wydawnictwo a5 wydanie: 09/2012 przekład: Stanisław Barańczak oprawa: twarda format:  148 mm x 210 mm liczba stron: 216 "Sonety" w biografii twórczej Szekspira są epizodem bardzo tajemniczym. Od momentu ich wydania, czyli od roku 1609 budzą kontrowersje i spory krytyków. Powstała masa książek i rozpraw poświęconych owemu dziełu. I do dziś nie wiadomo wszystkiego, możemy się jedynie domyślać tudzież czynić nadinterpretacje. Zagadek i pytań jest wiele. Szekspir 154 utworów nie opatrzył datą, nie wiemy więc kiedy powstały i w jakich okolicznościach. Kolejna sprawa to dedykacja - tajemnicze Mr. W. H. poróżniło szekspirologów (gdzie Barańczak niektórych nazywa pseudo-szekspirologami), ponieważ tożsamość pana W.H. nie jest rzeczą konieczną dla zrozumienia " Sonetów ". Wśród tych wszystkich zagadek jest jednak garstka faktów niebudzących żadnych wątpliwości. Po pierwsze kompozycja cyklu. Badacze i czytelnicy są zgodni, że całość rozpada się na dwie