Przejdź do głównej zawartości

"Shit! Rok w brukowcu" Joanna Żebrowska

Wydawnictwo: ??
wydanie: 2011
liczba stron: 300
oprawa: miękka




Po dość 'ciężkiej' i 'trudnej'  tematyce przeczytanych ostatnio książek postawiłam sięgnąć po coś 'lżejszego', a "Shit! Rok w brukowcu" idealnie tu pasował.    

Główna bohaterka - Edyta Pióro - zawsze marzyła o tym, aby zostać dziennikarką. Skończyła studia, ale rzeczywistość niestety zweryfikowała jej marzenia. Nie udało się jej znaleźć pracy w żadnej prestiżowej gazecie. Musiała poszukać pewniejszego źródła dochodów, nawet za cenę rezygnacji z ambitnych planów. I tak los rzuca ją do brukowca. 

Tak, jak się okazuje, sensacja goni sensację. Nikogo tu nie odchodzi, a szczególnie szefa, rzetelność, uczciwość, prawda czy zwykła życzliwość i przyzwoitość ludzka. Temat 'nie leży na ulicy', tylko trzeba sobie go samemu stworzyć, samemu wymyślić historię, która się sprzeda. Etykę dziennikarską Edyta musi schować gdzieś głęboko i wykreować rzeczywistość. Wciela się w prostytutkę, uczy kota latać, urządza przywitanie kosmitów w pewnym miasteczku, namawia ludzi do obchodzenia "dnia szczytowania seksualnego". Podobał mi się ten wątek. Sama stała się ostatnio ofiarą ubarwionych i przetworzonych informacji, więc wiem jak taki mechanizm działa. Wystarczy coś szepnąć, napisać o jakiś domniemanej aferze, a wszyscy przerabiaj ją na własny użytek, wszem i wobec oczywiście komentując, a co najgorsze wierzą w nią i podają dalej. Tak działają właśnie brukowce. Joanna Żebrowska zdradza tu sztuczki dziennikarzy i mechanizmy oszukiwania czytelników. Prowokacja, oszustwo oraz żerowanie na ludzkich nieszczęściach i słabościach to składa się na tanią sensację przesiąkniętą tandetnym erotyzmem, która wylewa się  ze stron brukowców.

Natomiast jeśli chodzi o inne wątki w książce - wątek osobistego życia Edyty - to bardzo mnie irytował. Niestety nasza bohaterka w stosunkach damsko-męskich dostaje 'małpiego rozumu, a wręcz ma myślenie przeciętej gimnazjalistki. Ugania się za facetem, który jak twierdzi jest miłością jej życia, a który ją ewidentne lekceważy, czego oczywiście Edyta nie dostrzega. Po zerwaniu ustawia sobie smętny dzwonek w telefonie, na czas żałoby. Poza tym jej praktycznie każdy dialog z facetem tylko ją kompromitował. 

Ponadto nie zrozumiałam zabiegu autorki, która z Warszawy zrobiła Warszawowo, z Woli - Niewolę, ze Starego Miasta - Dawne Miasto, gdy parę kartek dalej pojawia się już Wrocław i Białystok. I ta cenzura wulgaryzmów, o zgrozo! np. "Nie pier...ol. Przecież Edmund wku...wi się, jak tego nie zrobimy. A mnie Maciek zaj...bie".  

Podsumowując, lekka lektura na dwa wieczorki, momentami zabawna, ukazująca arkana profesji dziennikarzy, utwierdzająca w przekonaniu, że każdy artykuł w brukowcu jest wyssany z palca. A Edyta, pomijając to, że musiałby popracować nad swoimi relacjami z facetami, jako dziennikarka wykazywała się dużą kreatywnością i potrafiła wybrnąć z rożnych opresji.


Książkę do recenzji dostałam od serwisu Czytanie nie szkodzi 


 

Komentarze

  1. Ja również od czasu do czasu odczuwam potrzebę sięgnięcia po coś "lżejszego" :) Do tej książki mam mieszane uczucia. Z jednej strony mam ochotę dać jej szansę, a z drugiej coś mi w środku mówi: "daj sobie spokój"... Zobaczymy. Pozdrawiam. :)

    OdpowiedzUsuń
  2. Jakoś od początku jestem do tej książki lekko "uprzedzona"... Raczej nie sięgnę.
    Pozdrawiam!

    OdpowiedzUsuń
  3. Moja opinia o pracy dziennikarzy jest podobna. Opowiadał znajomy o codziennych porannych mitingach w redakcji i nakręcaniu się. Reszta jak piszesz. Szkoda i dwóch wieczorów. Pozdrawiam:)

    OdpowiedzUsuń
  4. Zupełnie mnie nie ciągnie do tej książki:)
    Pozdrawiam serdecznie!

    OdpowiedzUsuń
  5. Ja także nie mam na nią ochoty.

    OdpowiedzUsuń
  6. W sumie to się nie dziwię, drugi raz bym do niej już nie zajrzała

    OdpowiedzUsuń
  7. Właśnie zabieram się do tej lektury... Moja przyjaciółka jest zachwycona tą książką. Zobaczymy! Pożyczonemu koniowi się w zęby nie patrzy;)

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

"Burza" William Shakespeare

Wydawnictwo: W.A.B. premiera: 07.11.2012 tytuł oryginału: The Tempest przekład: Piotr Kamiński oprawa: twarda z obwolutą " Burza " jest ostatnią w pełni samodzielną sztuką Shakespeare'a, który prawdopodobnie wtedy wyofał się z życia zawodowego w Londynie i przeniósł się do Stratfordu. Sprawiło to, że ów dramat często jest traktowany przez krytyków jako utwór pożegnalny, a nawet pewnego rodzaju artystyczny testament. Tworząc “ Burzę" przypuszczalnie  na przełomie 1610 i 1611 roku, Shakespeare miał 47 lat, jego główny bohater – Prospero prawie tyle samo – to dość istotny szczegół w kontekście interpretacji całości. Prospero łamie w finale różdżkę i topi księgi, Shakespeare odchodzi nie pozostawiając po sobie ani jednego rękopisu. Ale może nieco więcej o fabule. Jest ona bardzo prosta do streszczenia (uwaga, zdradzam prawie całość). Prospero, prawowity książę Mediolanu, pozbawiony tronu przez swego brata Antonia wspomaganego przez Alonsa

„The Crown. Oficjalny przewodnik po serialu” (Tom 2) Robert Lacey

Wydawnictwo: Wydawnictwo Kobiece data wydania: 12 listopada 2020 r. tytuł oryginału:  The Crown: The Official Companion, Volume 2: Political Scandal, Personal Struggle, and the Years that Defined Elizabeth II tłumacznie:  Edyta Świerczyńska oprawa: twarda liczba stron: 312 Robert Lacey jest autorem wielu bestsellerowych biografii, w tym Henry'ego Forda, Eileen Ford i królowej Elżbiety II, a także kilku innych popularnych dzieł historycznych. Największą jednak sławę przyniosła mu ostatnio praca historyka w dramacie „The Crown”. „The Crown” to serial historyczny o zwyczajnej kobiecie, która przyszła na świat w niezwykłych okolicznościach. Późniejsze okoliczności jednakże sprawiły, że ta niespełna 26-letnia kobieta została brytyjską królową. 21 kwietnia Elżbieta II skończy 95 lat, a 6 lutego minęło 69 lat jej panowania. „The Crown” nie jest serialem dokumentalnym ani dokumentem fabularyzowanym. Wszystkie scenariusze, kostiumy, scenografia i plenery, jak i kreacje aktorów. opierają się

"Sonety" William Shakespeare

Wydawnictwo a5 wydanie: 09/2012 przekład: Stanisław Barańczak oprawa: twarda format:  148 mm x 210 mm liczba stron: 216 "Sonety" w biografii twórczej Szekspira są epizodem bardzo tajemniczym. Od momentu ich wydania, czyli od roku 1609 budzą kontrowersje i spory krytyków. Powstała masa książek i rozpraw poświęconych owemu dziełu. I do dziś nie wiadomo wszystkiego, możemy się jedynie domyślać tudzież czynić nadinterpretacje. Zagadek i pytań jest wiele. Szekspir 154 utworów nie opatrzył datą, nie wiemy więc kiedy powstały i w jakich okolicznościach. Kolejna sprawa to dedykacja - tajemnicze Mr. W. H. poróżniło szekspirologów (gdzie Barańczak niektórych nazywa pseudo-szekspirologami), ponieważ tożsamość pana W.H. nie jest rzeczą konieczną dla zrozumienia " Sonetów ". Wśród tych wszystkich zagadek jest jednak garstka faktów niebudzących żadnych wątpliwości. Po pierwsze kompozycja cyklu. Badacze i czytelnicy są zgodni, że całość rozpada się na dwie