Przejdź do głównej zawartości

"Jane Eyre" - ekranizacje i życzenia

Z racji dłuższej przerwy od pracy, mogłam sobie pozwolić na relaks i obejrzałam prawie wszystkie ekranizacje "Jane Eyre". A teraz mój ranking.



Mój numer 1! miniserial BBC z Ruth Wilson i Toby Stephens z 2006 roku. Najbardziej wyrazisty duet i najlepiej zagrany. Ruth jako Jane jest łagodna, nieładna  a jednocześnie czuć tkwiącą w niej siłę oraz uwidacznia się piękno. Toby w roli pana Rochestera jest zgorzkniałym, przywykłym do wydawania rozkazów mężczyzną, który jednocześnie pragnie bliskości. Pełno tu emocji, prawdziwa jest rozpacz Jane, świetna scena końcowa, gdzie Jane droczy się z ukochanym. I do tego genialna i piękna muzyka oraz cudowne zdjęcia.  






Tę wersję oglądałam już wcześniej, chociaż nie w całości. W roli Jane - Zelah Clarke, Rochester - Timothy Dalton. Serial z 1983 roku jest najbardziej wierny powieści. Zachwyca tu Timothy jako Rochester - ten wzrok, uśmiech, gwałtowność, emocje. Natomiast Jane jest tu trochę sztywna i mało emocjonalna. Całość trochę się dłużny, ale i tak warto. 









Film Franco Zaffirelli z 1996 roku. Charlotte Gainsbour jako Jane i Wiliam Hurt jako Rochester. Gra aktorska trochę tu zawodzi, szczególnie Jane - aktorka ma praktycznie taki sam wyraz twarzy. Na uwagę jednak zasługują sceny w szkole dla sierot (najbardziej zgodne z treścią powieści) i najbardziej wyraziste. I najlepsza pani Fairfax.








Najnowsza ekranizacja (2011) i moje największe rozczarowanie. Jane (Mia Wasikowska) pan Rocherster (Michael Fassbender). Nic tu między nimi nie iskrzy, grają bez wyrazu, zero w nich namiętności, naciągane i sztuczne dialogi. Poza tym pominięte zostały istotne wątki, a niektóre nie są zgodne z treścią powieści. Najbardziej podobała mi się nietuzinkowa uroda głównej aktorki, ale nie sama gra, a Rochester - za przystojny. Szkoda.






Jednak historia Jane i Rochestera sprawdza się świetnie jako panaceum na wszelkie chandry i spadki nastroju. W końcu prawie każdy pragnie miłości silniejszej ponad wszystko, nieprawdaż?


A w Nowym Roku 2012
życzę Wszystkim 
spełnienia marzeń,
wspaniałych wyborów książkowych, 
ciągłego powiększania własnej biblioteczki
i mnóstwa inspiracji!

Komentarze

  1. Podziwiam, że chciało Ci się tyle razy śledzić tę samą fabułę! Ja generalnie nie lubię porównywać i zostaję przy pierwszej wersji. Za życzenia dziękuję i lustereczko (jak mawia ulubiony kierowca-poeta):)

    OdpowiedzUsuń
  2. Z wzajemnością. Wszystkiego co najlepsze w Nowym Roku, spełnienia planów i wielu niezapomnianych chwil.

    OdpowiedzUsuń
  3. Ja również podziwiam samozaparcie w śledzeniu losów Jane Eyre. I rozumiem, jak mnie się coś podoba też lubię obejrzeć kilka wersji. Życzę Ci tego samego i dalszego studiowania Malarstwa białego człowieka. Widzę, że jesteś już przy czwartym tomie. Ciekawa też jestem twojej opinii o Kobiecie trzydziestoletniej- widzę, że czytasz.

    OdpowiedzUsuń
  4. Guciamal - Jeśli chodzi o "Malarstwa..." to jestem po 6. tomie. Czekam na 7. A przy "Kobiecie trzydziestoletniej" trochę utknęłam.

    OdpowiedzUsuń
  5. jeśli chodzi o Jane Eyre to aż wstyd się przyznać ale jeszcze nie czytałam tej książki ,więc narazie nie będę sięgać po ekranizacje

    OdpowiedzUsuń
  6. Wstyd, bo nie dość, że nie czytałam książki to na dodatek nie widziałam żadnej ekranizacji. Chyba w Nowy rok czas wkroczyć z postanowieniem poprawy w tej dziedzinie. Pozdrawiam :)

    OdpowiedzUsuń
  7. dm1994 i Dosiak - polecam najpierw książkę, ja jestem jeszcze pod wrażeniem :) Pozdrawiam

    OdpowiedzUsuń
  8. Zgadzam się z Twoim typem nr 1, mnie ta wersja również podobała się najbardziej:)

    OdpowiedzUsuń
  9. A ja chyba najwierniejsza pozostane książce :) Swoja drogą nie wiedziałam że było aż tyle ekranizacji - szok!

    OdpowiedzUsuń
  10. Dziękuję serdecznie za życzenia świąteczne i nawzajem :D

    A przy okazji Szczęśliwego Nowego Roku, spełnienia wszystkich marzeń! :))

    OdpowiedzUsuń
  11. She - ekranizacji jest jeszcze więcej, ale darowałam już sobie te z lat 40.

    Various - :) ;)

    OdpowiedzUsuń
  12. Aj, aj, aj! A ja bym tę liste przerzuciła do góry nogami ;) Oprócz serialu BBC, bo tego jeszcze nie miałam oakzji obejrzeć.
    Najnowsza "Jane Eyre" jest nieco inna od książkowej, ale nie gorsza. Piękne zdjęcia, krajobrazy, statyczne, spokojne sceny, przepiękna muzyka i Mia Wasikowska... Podobało mi się ;)

    Film z 1996 roku za bardzo nie przypadł mi do gustu. Nie wyczuwałam chemii między bohaterami w filmie z Mią, ale w tym to już totalnie - aktorzy byli dla siebie, jakby obcymi, dopiero co spotkanymi osobami na uliy.

    Z kolei filmu 1983 roku nie dałam rady obejrzeć do końca. Książka wciąga i jej akcja sprawia, że przewrócamy strony coraz szybciej. Film z kolei był po prostu ... nudny.

    Każdy ma swój własny gust ;) Jednak muszę po sesji znaleźć czas na miniserial BBC. Po prostu MUSZĘ! :)

    OdpowiedzUsuń
  13. pierwsza ekranizacja jest biało czarna ,szukam jej od dłuższego czasu i na próżno.widziałam ją tylko raz i jest najlepsza

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

"Burza" William Shakespeare

Wydawnictwo: W.A.B. premiera: 07.11.2012 tytuł oryginału: The Tempest przekład: Piotr Kamiński oprawa: twarda z obwolutą " Burza " jest ostatnią w pełni samodzielną sztuką Shakespeare'a, który prawdopodobnie wtedy wyofał się z życia zawodowego w Londynie i przeniósł się do Stratfordu. Sprawiło to, że ów dramat często jest traktowany przez krytyków jako utwór pożegnalny, a nawet pewnego rodzaju artystyczny testament. Tworząc “ Burzę" przypuszczalnie  na przełomie 1610 i 1611 roku, Shakespeare miał 47 lat, jego główny bohater – Prospero prawie tyle samo – to dość istotny szczegół w kontekście interpretacji całości. Prospero łamie w finale różdżkę i topi księgi, Shakespeare odchodzi nie pozostawiając po sobie ani jednego rękopisu. Ale może nieco więcej o fabule. Jest ona bardzo prosta do streszczenia (uwaga, zdradzam prawie całość). Prospero, prawowity książę Mediolanu, pozbawiony tronu przez swego brata Antonia wspomaganego przez Alonsa

„The Crown. Oficjalny przewodnik po serialu” (Tom 2) Robert Lacey

Wydawnictwo: Wydawnictwo Kobiece data wydania: 12 listopada 2020 r. tytuł oryginału:  The Crown: The Official Companion, Volume 2: Political Scandal, Personal Struggle, and the Years that Defined Elizabeth II tłumacznie:  Edyta Świerczyńska oprawa: twarda liczba stron: 312 Robert Lacey jest autorem wielu bestsellerowych biografii, w tym Henry'ego Forda, Eileen Ford i królowej Elżbiety II, a także kilku innych popularnych dzieł historycznych. Największą jednak sławę przyniosła mu ostatnio praca historyka w dramacie „The Crown”. „The Crown” to serial historyczny o zwyczajnej kobiecie, która przyszła na świat w niezwykłych okolicznościach. Późniejsze okoliczności jednakże sprawiły, że ta niespełna 26-letnia kobieta została brytyjską królową. 21 kwietnia Elżbieta II skończy 95 lat, a 6 lutego minęło 69 lat jej panowania. „The Crown” nie jest serialem dokumentalnym ani dokumentem fabularyzowanym. Wszystkie scenariusze, kostiumy, scenografia i plenery, jak i kreacje aktorów. opierają się

"Sonety" William Shakespeare

Wydawnictwo a5 wydanie: 09/2012 przekład: Stanisław Barańczak oprawa: twarda format:  148 mm x 210 mm liczba stron: 216 "Sonety" w biografii twórczej Szekspira są epizodem bardzo tajemniczym. Od momentu ich wydania, czyli od roku 1609 budzą kontrowersje i spory krytyków. Powstała masa książek i rozpraw poświęconych owemu dziełu. I do dziś nie wiadomo wszystkiego, możemy się jedynie domyślać tudzież czynić nadinterpretacje. Zagadek i pytań jest wiele. Szekspir 154 utworów nie opatrzył datą, nie wiemy więc kiedy powstały i w jakich okolicznościach. Kolejna sprawa to dedykacja - tajemnicze Mr. W. H. poróżniło szekspirologów (gdzie Barańczak niektórych nazywa pseudo-szekspirologami), ponieważ tożsamość pana W.H. nie jest rzeczą konieczną dla zrozumienia " Sonetów ". Wśród tych wszystkich zagadek jest jednak garstka faktów niebudzących żadnych wątpliwości. Po pierwsze kompozycja cyklu. Badacze i czytelnicy są zgodni, że całość rozpada się na dwie